Ανάσα.
Βουτιά.
Κι άλλη ανάσα.
Πιο βαθιά βουτιά.
Πόσο βαθιά φτάνει αυτή η θάλασσα;
Πόσα αταίριαστα όνειρα θα βρεθούν ακόμα στον άπατο βυθό της;
Πόσες ανάσες χρειάζονται για να μπορέσει κάποιος να τα φτάσει χωρίς να πνιγεί;
Πόσο βαθιά πρέπει να πάει για να φτάσουν τα χέρια του τ' άπιαστα όνειρα του βυθού;
Γαλάζιο.
Γαλάζιο;
Μπερδεύτηκα.
Και κάτω και πάνω... μόνο γαλάζιο.
Μα... τότε εγώ γιατί πνίγομαι;
Δεν είναι θάλασσα;
Τι είναι τελικά;
Με πνίγει ο αέρας;
Όνειρα χαμηλά...
Όνειρα ψηλά...
Ταξιδιάρικα στον βυθό...
Ταξιδιάρικα και στον ουρανό...
Πως θα τα φτάσω;
Θα τα χάσω;
Όσο πάει και μακραίνουν...
Κι εγώ γίνομαι μικρότερος κόκκος άμμου...
Ή...μακρινότερο αστέρι...
Ανάσα...
Βουτιά...
Στο βυθό...
Στον ουρανό...
Στο γαλάζιο...
Που δεν φτάνω...
Κι όμως ποθώ.
© Φραγκάκη Ειρήνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου