Μέρα- Νύχτα
Πόσο αργά υφαίνει η μέρα το σεντόνι της
Αναμετρώντας τις ατέλειωτες ώρες
Στα μαλλιά τα ξέπλεκα του ήλιου
Αναρριγώντας τ’ άγνωστα δευτερόλεπτα
Στα ξεχασμένα στήθια του
Ποδοβολώντας τη λαχτάρα της ζωής
Στις σκονισμένες πατούσες του
Πόσο ταχιά ξηλώνει η νύχτα τα σκοτάδια
της
Ριγμένο στη βιασύνη το φεγγάρι
Μαζεύει τα χλωμά του πρόσωπα
Κι ο αυγερινός βαραίνοντας
Του ύπνου τρομαγμένο βλέφαρο
Να προλαλεί
Με τη φωνή του αγουροξυπνημένου αλέκτορα
Την έλευση της αγωνίας
Μυριάνθη Παναγιώτου Παπαονησιφόρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου