ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΑΡΤΕΜΙΟΥ - ΦΩΤΙΑΔΟΥ

ΕΛΕΝΗ ΑΡΤΕΜΙΟΥ-ΦΩΤΙΑΔΟΥ

ΜΕ ΤΟ ΦΑΚΟ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

Μακάρι να  μπορούσε να αποφύγει αυτό το ρεπορτάζ. Αλλά ο αρχισυντάκτης της ήταν σαφής. Επρόκειτο για μια συγκλονιστική ιστορία , ένα θέμα που θα άγγιζε το αναγνωστικό κοινό, ιδίως το γυναικείο. Πήρε λοιπόν  τα σύνεργα της δουλειάς , μπήκε στο αυτοκίνητο και κατευθύνθηκε προς το νοσοκομείο. Δεν έβαλε μουσική, προτίμησε να ταξιδέψει μόνο με τις σκέψεις της. Πάλι τον περίμενε ατέλειωτες ώρες χτες. Μα εκείνος πήρε μονάχα ένα τηλέφωνο για να την ενημερώσει βιαστικά πως δε θα τα κατάφερνε. Η γυναίκα του κάτι είχε αρχίσει να υποψιάζεται, του έκανε επίμονες ερωτήσεις και καμιά διάθεση δεν είχε να ακούει την γκρίνια της. Λίγη υπομονή χρειαζόταν, κατέληξε όπως πάντα στο τηλεφώνημά του και βιάστηκε να κλείσει τη γ γραμμή και να την αφήσει στο συναισθηματικό αδιέξοδό της. Δύο χρόνια τώρα, από τη στιγμή που οι δρόμοι τους ενώθηκαν, μετρούσε τελικά ώρες μοναξιάς, μια και εκείνος αναγκάστηκε να ομολογήσει πως ήταν ήδη παντρεμένος, δίνοντάς της όμως διαβεβαιώσεις πως σύντομα ο άτυχος γάμος του θα τερματιζόταν και θα ήταν οι δυο τους μαζί. Ο καιρός όμως κυλούσε αμείλικτος και ο γάμος αυτός είχε γίνει θηλιά και στραγγάλιζε κάθε στιγμή την ηρεμία της.  Τρέμοντας ακόμα από την ταραχή των σκέψεών της άφησε το μικρό αυτοκίνητό της στο χώρο στάθμευσης του νοσοκομείου, πήρε βαθιά ανάσα και κατευθύνθηκε προς την κεντρική είσοδο. Πόσο προετοιμασμένη ήταν άραγε για την εικόνα που θα αντίκριζε σε λίγο; Η ιστορία της κοπέλας που την περίμενε στο θάλαμο 32 ξεπερνούσε τα όρια της αυτοθυσίας. ΄Ητανε έξι μηνών έγκυος όταν έμαθε πως η αδιαθεσία που την ταλαιπωρούσε το πρωί οφειλόταν σε καρκίνο του εντέρου.  Οι γιατροί τόνισαν εμφαντικά πως η πορεία της αρρώστιας της  δεν επέτρεπε εφησυχασμό. Μόνο για δύο εβδομάδες θα μπορούσε να αναβάλει την έναρξη των χημειοθεραπειών. Μετά η κατάστασή της θα ήταν εξαιρετικά επικίνδυνη.  Μα εκείνη η νεαρή κοπέλα στο θάλαμο 32 δε δίστασε στιγμή. Αποφάσισε να μην ξεκινήσει τη θεραπεία, παρά τον κίνδυνο για τη ζωή της .  ΄Ενα παιδί μεγάλωνε στα σπλάχνα της. Ένα αγόρι  που τελικά γεννήθηκε πρόωρα και τοποθετήθηκε στην εντατική θεραπεία νεογνών.  Εκείνη στο νοσοκομείο, δίπλα του, ανέλαβε όλο το βάρος αυτής της αγάπης. Η αρρώστια δεν της χαρίστηκε. ΄Υπουλα έκανε μετάσταση στο πάγκρεας, στα πνευμόνια, στο λαιμό. Μα εκείνη κρατιόταν δυνατά από την αγάπη της για εκείνη τη μικρή ζωή που είχε φέρει στον κόσμο παραμερίζοντας το φόβο για τη δική της, παίρνοντας οξυγόνο από τη δική του πνοή και δύναμη από το δικό του αγώνα για επιβίωση.

Την είδε όρθια , με τους ορρούς στο χέρι, με τη σωματική και ψυχική ταλαιπωρία να οργώνουν το κορμί της, να στέκεται και να κοιτάζει με τόση ανακούφιση τον μικρό της άγγελο. Και τότε ένιωσε την ντροπή, που τόση ώρα συγκρατούσε μέσα της, να βγαίνει από τη δημοσιογραφική της ταυτότητα, να πλημμυρίζει τη γυναικεία φύση της, να ανασταίνει κάθε μητρικό ένστικτο. ΄Εκανε μεταβολή και έφυγε τρέχοντας στις σκάλες. Πίσω της ανένδοτοι διώκτες, τα δύο βρέφη που σκότωσε προτού ακόμα γεννηθούν , υπακούοντας στις εντολές ενός ανάξιου εραστή. 

more...http://lifeandartmagazine.blogspot.com/search/label/%CE%A7%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%B7%CE%BC%CE%B1