Η μικρή μας πλατεία
Έξω στης εκκλησίας τον περίβολο
μαύρα ντυμένοι στη χειμωνιάτική λιακάδα
πάλι μαζευτήκαμε το φόβο να εξορκίσουμε
κι εσένα αντίο να ψιθυρίσουμε που ξέφυγες.
Συνήθως κουρδισμένοι τρέχουμε ολημερίς
ενώ αμείλικτη η σκιά μας κυνηγάει
φορτωμένοι προσδοκίες, λογαριασμούς, ελπίδες
βάσανα, πάθη κι ανεκπλήρωτα όνειρα.
Αφήνοντας εσύ την τελευταία σου πνοή
επέτρεψες σ’ εμάς να πάρουμε ανάσα
συντροφιά με τα σοφά αδέσποτα γατιά
που τσάμπα λιάζονται στην αιωνιότητα.
Και τα μικρά. «γύρω – όλοι» από την νεκροφόρα
ανυποψίαστα ακόμα στην παιδική χαρά τους
μπλε, κόκκινες, κίτρινες, πράσινες πινελιές
στο φόντο του κενού της απουσίας σου.
Στο καφενείο οι υπερήλικοι θαμώνες παίζουν πρέφα
σιωπηλοί μάρτυρες κηδειών, βαφτίσεων και γάμων
ανάμεσα τους κι εγώ λαθραία συνεπιβάτης
καταγράφω στο λευκό χαρτί την παρουσία σου.
23.11.2002
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου