ΠΟΙΗΣΗ - «ΕΙΠΕΣ Η ΑΓΑΠΗ... ΕΙΣΑΙ! » της Μαρίας Συμεών.

«ΕΙΠΕΣ Η ΑΓΑΠΗ... ΕΙΣΑΙ! »

        της Μαρίας Συμεών

Του απέραντου εσύ,
πνοή χρυσόφτερη, που όλο... όλο αξαίνεις...
μεγαλωμένη να ακούς,  χρόνων βυθών, τα μυστικά...
και να μπορείς, τα νοτερά
,
στη μέταξα της θύμησης να υφαίνεις...

Έχει ανηφόρα ο ουρανός και θέλει θρεψερή καρδιά,
ξεσπάθωμα στο δρόμο!
Σα ψίθυρος που ακούγεται, άλλη μια ωδή του ανέμου,
πως όλα τα εξώθυρα τ' άφησες ανοιχτά!

Κι είπες...
«τη λησμοσύνη θα τη βρεις, στα χαμηλά... σφενδόνη!»
Κι είπες... πως το ξεσκλάβωμα,
δεν έχει σφάλισμα ηχερό, μα χρέους το μεράδι!
Προορισμό, που ορκίζεται, να σβήσει πια το απατηλό,
να ’χει λαλιά το ανείπωτο, η χαραυγή την προσμονή
και ο σπερνός το λυτρωμό, απ’ το βαθύ σκοτάδι...
Είναι η ανάσα ιερή, που μάχεται να ζήσει!

Σαν καλοσύνη , σαν οπτασία ηρώισσας,
εξουσιάστρα σιωπηλή, στον ίσκιο της ανάγκης,
γεννάς τα μνήστρα θαύματα!

Κι είπες... η Αγάπη είσαι!
Στο λίκνο της μήτρας σου, θα μεγαλώνει η ψυχή...
Κι είχες μια γνώριμη ευωδιά, τόσο ζεστή,
να ξανασαίνεις τους καιρούς,
στη δίψα αυτή που έσβηνε, απ’ τ΄όμορφό σου χέρι...

Περίμενέ με!
Μεταλαβαίνω τη δύναμή σου... Σιγά...
Περίμενέ με!
Να αντέχω στην ικεσία του απείρου...
Νίβομαι απ' το δάκρυ σου,
θαλπερή, τ'ολομέταξο ρίγος!

Ανεβαίνω τ'αόρατα, δε ρωτώ... Σιγαλά!
Χνάρια... στα μυστικά σκαλοπάτια!
Αγναντεύω τα ύψη, το φως σου!

Φαίνεσαι, πια, σαν ιλασμός,
που αγγίζει, ουράνια θεία!
Δε ρωτώ...
Κι οι θόλοι γίνονται ουρανοί,
με άγια κι αέναη προίκα!
Πόση λαχτάρα σου, ακουμπώ,
στη σμίλη των ψυχών!
Ανεβαίνω τ'αόρατα... Σιγά...

Μ’ ένα βλέμμα που στάζει... πονώ...

Κι είπες... η Αγάπη είσαι!

Μαρία Συμεών



2ο Βραβείο, από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ) στον Ποιητικό
Διαγωνισμό 2014-15
Η απονομή, έγινε στις 15 Φεβρουαρίου 2015