_-_Google_Art_Project.jpg)
Μέσα από εικόνες παρμένες από την ποίηση, εξετάζεται η σχέση έρωτα και θανάτου. Σαν κορυφώσεις στις ζωές των ανθρώπων φαινομενικά αντίθετες, που όμως η μια περικλείει στους κόλπους της την άλλη, λειτουργώντας συμπληρωματικά και αλληλένδετα. Θνησιγενής έρωτας και θάνατος ως πύλη αναγέννησης, έρωτας, ο μεγάλος σαγηνευτής, θεραπευτής και καταστροφέας, θάνατος, ο συμφιλιωτής, ο ακριβοδίκαιος και θριαμβευτής, έρως και θάνατος, αρχή και τέλος και νέα αρχή, κύκλος αέναος.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Όταν ο θάνατος προλαμβάνει τον έρωτα
«Τόση η ακτινοβολία, η αγνή ομορφιά και η αθωότητα της κόρης,
που στοίχημα βάλανε οι θεοί, ποιος θα την πρωτοαρπάξει.
Ήσαν αυτοί η Αφροδίτη με τον Πλούτωνα και ξαπέστειλαν
στο κατόπι της τους υποτακτικούς τους, Έρωτα και Θάνατο.
Καθυστέρησε ο τυφλός θεός παίζοντας με την Ψυχή στο δρόμο,
δίνοντας προβάδισμα στον υπηρέτη του Σκοτεινού Βασίλειου.
Θρήνος μεγάλος, μοιρολόι, σπαραγμός στο αρχοντικό το σπίτι,
που εχάθη έτσι άδικα η μονάκριβη, η αγαπημένη περιστέρα.»
(Παβία χαίρε, Τ.Β. 2010)
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
1. Διαφοροποίηση έρωτα και θανάτου
«Τα έργα τα τερπνά της Κύπριδος μόνο όταν ζεις απολαμβάνεις.
Στο κράτος του Αχέροντος οστά και τέφρα! Τίποτε άλλο!
(Ασκληπιάδου)
2. Το αιφνίδιο του έρωτα και του θανάτου
«Όταν ο έρωτας, η αγάπη, ο θάνατος
μας χτυπούν την πόρτα,
έρχονται πάντα απροειδοποίητα.
Μας βρίσκουν συνήθως ανέτοιμους,
άντυτους και άπλυτους.
Πόσο έτοιμοι να είμαστε
για ότι μας απογυμνώνει
για να μας καθαρίσει
απ’ όλα μας τα ψέματα;
Στους δυο πρώτους απρόσκλητους
επισκέπτες μπορούμε πάντα
να κρατήσουμε την πόρτα σφαλιστή.
Μόνο που έτσι χάνουμε
τους μόνους φυσικούς συμμάχους
για ν’ αντιμετωπίσουμε έτοιμοι τον τρίτο
τον «μέγα κλειδούχο».
Που πάντα μπαίνει.»
(Πάντα απροειδοποίητα, Τ.Β. 2007)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
3. Φονική ορμή έρωτα και θανάτου
«(…)μ’ έχει κτυπήσει εκείνος
μ’ αυτά τα πύρινα, τα δόλια βέλη του και τέφρα πλέον είμαι.
(…)θα τον εκδικηθώ, ανίσως
είναι θνητός, του εαυτού μου υπεραπιστής και αδικητής, συγχρόνως, θάμαι.»
(Λεωνίδου)
«Γιατ’ είναι δυνατή
σαν θάνατος η αγάπη,
σκληρό καθώς ο άδης
το πάθος το αγαπητικό.
Oι φλόγες της, φλόγες φωτιάς,
άγριο αστροπελέκι.
Πλήθος νερά να σβήσουν την αγάπη
δεν µπορούν
κι ούτε µπορούν ποτάµια
να την πνίξουν.»
(Σολομώντος, «Άσμα Ασμάτων»)
«Ό έρωτας κι ο θάνατος
ίδια σπαθιά κρατούνε
κι οι δυο με τρόπο ξαφνικό
και ύπουλο χτυπούνε»
(κρητική μαντινάδα)
Ζυράνα Ζατέλη: «Ο έρωτας είναι το γιορτινό ρούχο του θανάτου»
4. Το ερωτικό πάθος, σαν τρέλα και πόνος
«Τσαγκρουνισμένη του προσώπου μου η όψη.
Μήπως πληγώθηκε στου αντικατοπτρισμού την κόψη;
Κρασί το αίμα, που αργά κυλά και σμίγει
με του κορμιού μου το καμίνι και τα ρίγη.
«Τραβιέμαι σαν βελόνα στον μαγνήτη».
Του φεγγαριού η χάρη σκλάβο μ’ έχει κάνει.
Δεν ξέρω αν ποτέ θα πλερωθεί τέτοια οδύνη,
όσα εγώ υποφέρω για του νερού την λάμψη.» (Στην κόψη του σύννεφου, Τ.Β. 1990)
«Με δόντι λυσσαλέο έχει κι εμέ ο Έρωτας δαγκάσει
Και η μανία, η αλλοφροσύνη αναμοχλεύουν την ψυχή μου.»
(Παύλου Σιλεντιάριου)
Πλάτων: ο έρωτας ως «θείο παραλήρημα», τρέλα, μανία καλού είδους
Μάρω Βαμβουνάκη: «ήρως-έρως / και χρειάζεται ο έρωτας ηρωισμό. (…) είναι τρέλα, ιερή μεν, αλλά τρέλα.»
«Έτρεξα σαν τρελός, έψαξα όλη μέρα
σαν αδέσποτο σκυλί.
Μα εσύ είχες φύγει! Και το πόδι σου ποδοπάτησε
την καρδιά μου, σε μια ατέλειωτη φυγή,
σαν αυτός να ήταν ο δρόμος
που σε πήρε μακριά για πάντα…»
(Jimenez,1916)
Δρ. Σεμίρ Ζέκι, καθηγητής Νευροβιολογίας:
«Ο έρωτας είναι μια αρρώστια και μια καταστροφή, αλλά επιθυμητή καταστροφή».
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
5. Η αντιφατικότητα του έρωτα
«Μισώ τον Έρωτα, γιατί ο σκληρός τοξεύει
την δύσμοιρη καρδιά μου αυτή, αντίς τα αγριωπά θηρία;
Προς τι ένας θεός ένα θνητό να καταφλέγει;»
(Αλκαίου)
«Ευλογημένο το πρώτο γλυκό χτυποκάρδι
που γεύτηκα, στα δίχτυα του έρωτα σαν ένιωσα πιασμένος
ευλογημένα το τόξο και τα βέλη που με διαπέρασαν και
οι πληγές που φτάνουν στα βάθη της καρδιάς μου.
Ευλογημένες οι κραυγές που σκόρπισα
την αγαπημένη μου καλώντας με το όνομα της
κι ευλογημένοι οι στεναγμοί, τα δάκρυα κι ο πόθος.»
(Petrarcha)
6. Το αβέβαιο, η αμφιθυμία του έρωτα
«Είσαι η σκλαβιά και η ελευθερία μου
είσαι η σάρκα μου που καίει
σαν τη γυμνή σάρκα τις καλοκαιριάτικες νύχτες
είσαι η πατρίδα μου
εσύ, με τις πράσινες ανταύγειες στα μάτια
εσύ, υψηλή και νικηφόρα.
Είσαι η νοσταλγία μου
καθώς απρόσιτη σε νοιώθω
ακόμη και τη στιγμή
που κατορθώνω να σ’ αγγίξω.»
(Hikmet, 1933)
«Σήμερα που σε περίμενα
δεν ήρθες…
και η απουσία σου ξέρω τι μου λέει
η απουσία σου που αντηχούσε
μέσα στο κενό που άφησες
σαν ένα αστέρι.
Λέει πως δεν θες να μ’ αγαπήσεις.
Σαν καλοκαιρινή καταιγίδα
που προμηνύει τον ερχομό της κι απομακρύνεται
έτσι αρνήθηκες τη δίψα μου να σβήσεις.
Ο έρωτας, εκεί που πάει να γεννηθεί, εκεί το μετανιώνει.»
(Cardarelli, 1936)
7. Τα συμπτώματα του ερωτοχτυπημένου
«Στο στήθος η καρδιά μου
σπαρταρά μόλις για μια στιγμή
σε αντικρίσω
και χάνεται η λαλιά μου.
Θρύψαλα η γλώσσα μου, τα μέλη
μου φωτιά, τα μάτια μου θολά, δεν βλέπω πια,
και δεν ακούω, μου βουίζουνε τ’ αφτιά.
Κρύος ιδρώτας με περιλούει, σύγκορμη
τρέμω, πρασινίζω
πιότερο κι από χορτάρι,
ο θάνατος θαρρώ με πλησιάζει.»
(Σαπφώ: «Θεός μου φαίνεται…»)
8. Η μαγεία, η παντοδυναμία του έρωτα
«Mε γήτεψες, καλή µου
κι αδελφή µου,
µου πήρες την καρδιά µε µια
µατιά σου,
µ’ ένα µονάχα τίναγµα
του κεφαλιού σου.
O έρωτάς σου µάγεµα, καλή µου
κι αδελφή µου.
Πιότερο αξίζει ο έρωτάς σου απ’
το κρασί,
κι η ευωδιά των µύρων σου από
τ’ αρώµατα όλα.»
(Σολομώντος, «Άσμα Ασμάτων»)
«Τη στιγμή που αντιλαμβάνομαι, ότι η ευτυχία μου περνάει μέσα από ένα άλλο ανθρώπινο όν, εγκαταλείπομαι σ’ αυτό, οφείλω να τρέμω και από φόβο, γιατί παραδίδοντας τον εαυτό μου στα χέρια του βρίσκομαι στο έλεος του.»
(Aldo Carotenuto, 1995)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
9. Ο έρωτας σαν πανηγύρι κι έκσταση
«Κάτω, κάτω ας πέσουνε,
Οι απανταχού φράχτες των φόβων μας!
Εβίβα, εβίβα η ζωή!
Οργιαστική η Άνοιξη, φως ιλαρόν!
Έρως ανίκατε μάχαν!»
(Παραλλαγή, Τ.Β. 2012)
«Πατώ πευκοβελόνες και σε σκέφτομαι.
Χαϊδεύω τον ουρανό και σε βλέπω.
Αφουγκράζομαι τα κύματα και σε νοιώθω.
Είσαι παντού, πανταχού παρόν.
Άπιαστος, μακρινός κι όμως τόσο κοντινός.
(…)Μαζί μου σε κουβαλώ, όπου κι αν πάω.
(…)Ταξιδεύουμε, ταξιδεύουμε, άρρηκτα συνδεδεμένοι.
(Άρωμα ρετσινιού σε κάθε βήμα, Τ.Β. 2010)
Με τον έρωτα γινόμαστε Ένα. Και ενώ οι ερωτευμένοι επιδιώκουνε αποκλειστικότητα και απομόνωση, το ερωτικό συναίσθημα που είναι σαν διαρκής μέθη, όσο κρατήσει, τους κάνει να νοιώθουν απεριόριστοι, ότι δεν υπάρχουν πλέον τα ασφυκτικά όρια του εγώ. Ο έρωτας διευρύνει την συνειδητότητα, όπως το αλκοόλ και οι ναρκωτικές ουσίες, προκαλώντας μέθεξη με το Όλον.
«…προτιμότερο από σπάνια κρασιά.
Κι από όπιο, του στόματος σου το ελιξίριο,
όπου καμαρωτός στέκει ο έρως.»
(Baudelaire, 1857)
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
10. Το ορμητικό κι ακαταμάχητο του έρωτα, η θεία μεταμόρφωση
«Ο Έρως είναι μαχητής. Αγνοεί θεσμούς και δεν υπάρχει
άνδρας που δεν θα φλογιστεί από το σφοδρό το πάθος τούτο.»
(Παύλου Σιλεντιάριου)
«Ο Έρωτας; Πως αλλιώς να ονοματίσουμε την ορμή που, ως ματιάσει την ύλη, γοητεύεται και θέλει να τυπώσει απάνω της την όψη της; (…) Στις πιο κρίσιμες στιγμές, ο Έρωτας συναρπάζει και σμίγει με βία τους ανθρώπους, (…) είναι μια πνοή ανώτερη τους, ανεξάρτητη από την επιθυμία κι από τα έργα τους. Είναι η πνοή του Θεού, η αναπνοή του, απάνω στη γης!» (Νίκος Καζαντζάκης «Ασκητική», σ. 66-67)
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
11. Ο έρωτας σαν αίσθηση πληρότητας
Το κορμί μου φυλάει ζεστές τις μνήμες
από συγχορδίες, ανατριχίλες και αγγίγματα,
ενώ η ψυχή μου χορεύει παθιασμένα ταγκό
αγκαλιασμένη σφιχτά και αδιαίρετα
μ’ εκείνον που σαν αγέρας φυσά
αναδεύοντας μου μαλλιά και ψυχή
στο αιώνιο παιχνίδι του έρωτα.
(Πρωινό αγουροξυπνημένο τοπίο, T.B. 2012)
«Κανείς δεν μπορεί να αγαπάει και παράλληλα να σκέφτεται ότι το αίσθημα αυτό
κάποια στιγμή θα τελειώσει, να αγαπάει και παράλληλα να σκέφτεται ότι αυτή η εμπειρία έχει περιορισμένη διάρκεια. Αν θέλουμε να ζήσουμε το ατελεύτητο της ψυχής, την υπέρβαση των ορίων της ύπαρξης μας, πρέπει να μπούμε στη διάσταση του έρωτα. Τότε χάνουμε την αίσθηση των πραγμάτων κι αυτό είναι καλό. Το νόημα των πραγμάτων πρέπει ν’ απωλεσθεί.»
(Aldo Carotenuto, 1995)
Μάρω Βαμβουνάκη: «ο έρωτας σε περνάει από την πύλη προς τον άπειρο εαυτό»
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
12. Ο έρωτας σαν αίσθηση διάλυσης, αποσύνθεσης
«Ένας άντρας σε μια γυναίκα, ένας Θεός
μέσα απ’ το στόμα της μιλά,
κι εγώ για να την ακούσω,
έγινα έτσι που ποτέ
δεν θα ξαναείμαι ο εαυτός μου.
Έτσι είναι, αφού από κείνη
αποχωρίστηκα,
έξω απ’ τον εαυτό μου,
αξιολύπητος είμαι
όταν πάνω απ’ το μάταιο πόθο
με σπρώχνει η θεσπέσια μορφή της,
γιατί σ’ όλες τις άλλες ομορφιές θάνατο βλέπω.
Ω, γυναίκα, που δια πυρός και υδάτων περνάτε,
κάντε να μην ξαναγίνω αυτός που ήμουν.» (Μικελάντζελο, 1623)
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
13. Η σκληρότητα και πονηρία του έρωτα
«Τον έρωτα τον άγριο καταγγέλω. (…)
Οι πάντες και παντού τον αποστρέφονται και τον μισούν ακόμη.
Το νου σας: Βρόχους, παγίδες στήνει, των ψυχών ο πλάνος.»
(Μελεάγρου)
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
14. Η ερωτική αγωνία, η ανασφάλεια, το ψάξιμο
«Κύμα πικρό του έρωτος και της ζηλοτυπίας,
ακοίμητοι άνεμοι και πέλαγος χειμερινό, που των φρενών μου
έχετε αρπάξει το πηδάλιο, που, επιτέλους, με οδηγείτε;»
(Μελέαγρου)
«Εβγήκα στην ακτή σου
γοργόνα ναυαγισμένη του έρωτα.
Υγρή από βροχή και θάλασσα
φθινόπωρο και πάθος.
Μπλεγμένα φύκια στα μαλλιά μου.
Θολό σχεδόν το βλέμμα μου.
Έψαξα να σε βρω μα δεν σε βρίσκω.
Λείπεις. Δώσε μου το στίγμα σου, καλέ μου,
Αν θες στης αγκαλιάς σου το λιμάνι να χαθώ.
Αλλιώς ξανά η θάλασσα που με καλεί,
όπου’ ναι το στοιχείο μου, θα μ’ έχει.»
(Το τραγούδι της γοργόνας, Τ.Β. 2009)
Κανείς χάνει την κρίση του, «θολώνει», ως προς το πρόσωπο που αγαπά.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
15. Η αγωνία του έρωτα
«Tις νύχτες στο κρεββάτι µου
γύρευα κείνον που αγαπώ.
Tον γύρευα µα δεν τον βρήκα.
Θα σηκωθώ και θα γυρίσω όλη
την πόλη,
Μέσα στους δρόµους, µέσα
στις πλατείες,
και θα γυρέψω κείνον που αγαπώ.
Tον γύρευα µα δεν τον βρήκα.
Mε συναπάντησαν οι φύλακες
που τριγυρνάνε µες στην πόλη.
«Eίδατε τον αγαπηµένο µου;»
τους ρώτησα.
Mόλις τους είχα προσπεράσει
και βρήκα κείνον που αγαπώ.
Tον άδραξα και δε θα τον αφήσω
ώσπου στης µάνας µου το σπίτι
να τον φέρω,
στον κοιτώνα εκείνης .»
(Σολομώντος, «Άσμα Ασμάτων»)
«Ένα από τα χαρακτηριστικά φαινόμενα της ερωτικής εμπειρίας (…) είναι η άμεση προσκόλληση στο αντικείμενο (που γίνεται εμμονή)».
(Aldo Carotenuto, 1995)
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
16. Ο πόνος της απώλειας του έρωτα
«Πληγή είναι ο έρωτας για με και τρέχει, ρέει το δάκρυ
-ως αίμα νάναι-ακατάπαυστα, το τραύμα μου δεν κλείνει.»
(Μακηδονίου)
«Όσο πιο ανοιχτό είναι το τραύμα στο κέντρο του σώματος (στην καρδιά) τόσο πιο πολύ το υποκείμενο γίνεται υποκείμενο; (…) Μέσα στο ενδόμυχο ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας, γνωρίζουμε τις εσωτερικές μας αλήθειες (…)»
(Μπαρτ, 1977)
«Δικαίωμα στην ευτυχία είχα για στιγμές.
Τεντώνομαι πολύ!
Χορδή νοιώθω κιθάρας
έτοιμη να σπάσει.
Τόσο φτωχά τα λόγια
για να περιγράψουνε
τόση οδύνη!
Μαύρο αστέρι του Δαβίδ,
πάνω στο μπέτι μου καρφιτσωμένο,
μπηγμένο μες στη σάρκα
της καρδιάς μου.
Καρδιά μου εσύ, κύμβαλον του πόνου αλλαλάζον!
Κουβαλάω τα σπασμένα μου κομμάτια.
Φοβάμαι μήπως κάποιο παραπέσει.»
(Ερωτικός Θρήνος, Τ.Β. 2009)
Ο έρωτας, ο αιώνια νέος, είναι θνησιγενής, καταδικασμένος να πεθάνει τις περισσότερες φορές νιογέννητος, βρέφος ή νήπιο παιδί, στις καλύτερες περιπτώσεις, πεθαίνει έφηβος.
«Σκληρή η ζωή για τους ερωτευμένους.
Καταδικασμένοι να ζήσουνε το πάθος τους
έντονα, βραχύβια όμως όπως οι πεταλούδες.» (Dust in the wind, T.B. 2012)
Μάρω Βαμβουνάκη: «…ο ερωτικός χωρισμός,…, έχει το μέγεθος πόνου σχεδόν το ίδιο,(…), με τον πόνο θανάτου αγαπημένου προσώπου.»
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
17. Ερωτικό κάλεσμα
«Τον πόνο δεν τον θέλω πια να ορίζει την ζωή μου,
θέλω, ανάλαφρη πολύ να είναι η ύπαρξη μου.
Σαν το πουλάκι να πετά στου ουρανού τα πλάτη
να δίνει μια και να βουτά στης θάλασσας τα βάθη.
Αν θες μαζί να είμαστε, πέτα κι εσύ μαζί μου.
Γίνε κι εσύ ανάλαφρος κι αφέσου στο κορμί μου.
Που ξέρει πώς να αγαπά, που ξέρει πώς να δίνει,
πότε να γίνεται φτερό και πότε σαν καμίνι.» (Τ.Β. 2010)
«Ναι, ο έρωτας είναι μπέρδεμα, αταξία, σύγχυση, ένταση, εκνευρισμός, αλλά μόνο
από το χάος γεννιέται μια νέα ζωή.»
(Aldo Carotenuto, 1995)
«Τώρα έχει φωνή και αίμα καθετί που ζει.»
(Pavese, 1950)
18. Σταύρωση κι ανάσταση μαζί με τον έρωτα,
που πεθαίνει και ξαναγεννιέται
«Είπα πάλι: έλα μαζί μου, κι ήταν σαν να ξεψυχούσα
κανείς δεν είδε στο στόμα μου
τη σελήνη που αιμορραγούσε
κανείς δεν είδε το αίμα που ανέβαινε μες τη σιωπή.
Ω αγάπη μου, ας ξεχάσουμε τα ακάνθινα αστέρια!
Σαν άκουσα τη φωνή σου να λέει
«Έλα μαζί μου», άφησα να ξεχυθεί
πόνος και έρωτας μ’ ορμή κλεισμένου κρασιού
που χιμά από το καταποντισμένο υπόγειο
και πάλι στο στόμα μου ένοιωσα γεύση φλόγας
αίματος και γαρίφαλου, πέτρας και φωτιάς.»
(Neruda, 1960)
------------------------------------------------------------------------------------------------------
19. Ο έρωτας που υπερβαίνει τον θάνατο
«Όταν πεθάνω θέλω τα χέρια σου πάνω στα μάτια μου (…)
Θέλω εσύ να ζεις, ενώ εγώ αποκοιμισμένος θα σε περιμένω (…)
Θέλω αυτά που αγαπώ να παραμείνουν ζωντανά
και πάνω απ’ όλα εσένα αγάπησα κι εσένα τραγούδησα
γι’ αυτό συνέχισε καλή μου ν’ ανθίζεις,
για να κάνεις αυτά που ο έρωτας μου σε προστάζει (…)»
Neruda, 1960)
20. Και ξανά προς την μάχη τραβά, ξανατραβά
«Ο άντρας που αγάπησα πολύ,
μ’ έκανε να πονέσω,
τα φυλλοκάρδια μάτωσε
και κόντεψα να πέσω.
Κι όμως θα ξανασηκωθώ
και στου έρωτα τα’ αλώνι,
πάλι με χρόνους και καιρούς
βέλος θα με ζυγώνει.»
(Τ.Β. 2009)
---------------------------------------------------------------------------------------------
21. Η μοναξιά του έρωτα που γίνεται θάνατος
«γρήγορα η ώρα πέρασε, μεσάνυκτα κοντεύουν,
πάει το φεγγάρι πάει κι η Πούλια βασιλέψανε –
και μόνο εγώ κείτομαι εδώ μονάχη κι έρημη
ο Έρωτας που βάσανα μοιράζει
ο Έρωτας που παραμύθια πλάθει
μου άρπαξε την ψυχή μου
και την τράνταξε ίδια καθώς ο αγέρας από τα βουνά
χυμάει μέσα στους δρυς φυσομανώντας.»
(Σαπφώ: «γρήγορα η ώρα πέρασε…»
«Ο έρωτας φέρνει μοναξιά, γιατί χάνεται ο συντονισμός με τους άλλους ανθρώπους,
η δυνατότητα μετάδοσης της προσωπικής εμπειρίας.»
(Aldo Carotenuto, 1995)
«Θάνατος είναι η μοναξιά των ανθρώπων που αγαπήθηκαν,
η καταχνιά που τους τυλίγει και που καμιά
τρυφερή λέξη δεν μπορεί να την διαπεράσει.
Θάνατος είναι ο πόνος και η απόγνωση
μέσα στις ίδιες εκείνες λέξεις που ήταν η μέθη
της ευτυχίας.
Θάνατος είναι τα δάκρυα που
αναβλύζουν στο άκουσμα μιας
λέξης που σήμαινε αγάπη.»
(Joe Bousquet)
«Πίσω από κάθε εξιδανίκευση του έρωτα προβάλλει η προδοσία, (…)
Ο Έρωτας, ας μη ξεχνούμε, ήταν γιος της πενίας της στέρησης.»
(Aldo Carotenuto, 1995)
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
22. Ο αδηφάγος έρωτας
«Οι μνήμες, οι πανύψηλες τούτες σκιές
του μικρού κορμιού μας
αυτό το σούρσιμο του θανάτου
που παράγουμε ζώντας,
οι μελαγχολικές κι ανθεκτικές μνήμες
να ‘τες κιόλας, ξεπετιούνται. (…)
Κι εσύ δεν είσαι πια παρά μια ανάμνηση(…)
Από φευγαλέες στιγμές πλέχτηκε μια ιστορία
εφτασφράγιστη και θλιβερή.
Έπρεπε να το ξέραμε πως ο έρωτας
καίει τη ζωή και καταβροχθίζει το χρόνο.»
(Cardarelli, 1980)
«Ο ερωτευμένος είναι ένας καθρέφτης που βλέπει.»
(Δαβίδ, 1971)
23. Ο τελευταίος αποχαιρετισμός
«Μεγάλα λόγια δεν θα πω, αγάπη μου.
Αν δεν τα καταφέρουμε μαζί να μείνουμε,
Γιατί…, διότι…, επειδή…τότε…, ίσως αύριο…
κι ο έρωτας μας ορφανέψει και τυφλός χαθεί…
Να ξέρεις θα ξανάρθω να σε ανταμώσω.
Σκόνη θα γίνω και ανεμοστρόβιλος
κι εσύ καταιγίδα και βροχή στην έρημο.
Μαζί για να χορέψουμε μια τελευταία φορά.
Και πάνω στην λάσπη της δικής μας ένωσης
θ’ αφήσουνε τα χνάρια τους δυο άλλοι ερωτευμένοι,
δίχως να γνωρίζουνε την δική μας ιστορία
που κάθε φορά επαναλαμβάνεται ανεπανάληπτα.»
(Dust in the wind, Τ.Β. 2012)
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
«Η αγάπη είναι μια μικρή ευκαιρία για το άτομο να ωριμάσει, να γίνει κάτι μέσα του,
να γίνει σύμπαν χάρη σε κάποιον άλλον (…)» (Ρίλκε, 1929)
( το ποιητικό αυτό οδοιπορικό του συμπλέγματος Έρωτος-Θανάτου έγινε με αφορμή την εκπαιδευτική ημερίδα «ΕΡΩΣ/ΑΝΤΕΡΩΣ» στις 27.5.2015 στο Ηράκλειο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου