"Απ’ το σημειωματάριο ενός ψυχιάτρου" του Κωνσταντίνου Βολάκη.

Πάγωσε το δωμάτιο.

Και αυτά τα ξύλα, δεν λένε ν’ ανάψουν…

Θα βράχηκαν τη νύχτα.

Το έχεις προσέξει; 

Βρέχει συνέχεια τον τελευταίο καιρό.

Σε δυσκόλεψε η πόρτα;

Είναι  χωρίς κλειδαριά,  αλλά δεν ανοίγει εύκολα. 

Είναι φραγμένη από τα αγριόχορτα  και με χωρίζει από τα καλοκαίρια που ποτέ δεν έρχονται.

Ίσως, για αυτό στην αυλή μου δεν εχει καλοκαίρι.

Μόνο, τα όνειρα μπαίνουν και αμαρτάνουν, όταν τα σεντόνια τυλίγονται και σφίγγουν το κορμί.

Δεν κοιμάμαι καλά τις νύχτες, φοβάμαι να κοιμηθώ…

Είναι Κυριακή σήμερα;

Θα βάλω να φτιάξω καφέ και όπου νάνε θα χτυπήσει και η καμπάνα.

Χτυπά κάθε πρωί την Κυριακή, αλλά τώρα τελευταία την ακούω κάθε πρωί, περίεργο δεν είναι;

Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν άλλες μέρες…

Το αέριο θα τελειώνει,  η φωτιά είναι αδύναμη και το κουτί με την ζάχαρη είναι άδειο.

Ελπίζω ο Θεός μου που θα έρθει σε λίγο, να τον πίνει σκέτο.

Α δεν σου είπα;

Έρχεται κάθε Κυριακή ο θεός μου και μου κάνη παρέα..

Δεν με πιστεύεις;

Και όμως…. Πάντα έρχεται…. Πάντα έρχεται.

Μου δίνη και τσιγάρο… 

Γιατί τα δικά μου τελείωσαν, δεν θυμάμαι από πότε.

Του λέω:

Με συγχωρείς κύριε Θεέ μου,  μπορώ να πάρω ένα;

Χαμογέλα και μου λέει:

Πάρε όσα θες, έχω και άλλα, τα παίρνω από έναν τύπο στην ομόνοια λαθραία.

Και φεύγοντας, πάντα μου αφήνει το πακέτο.

Πίνουμε τον καφέ, συζητάμε διάφορα,  με ‘ρωτάει για μένα, του μιλάω για τα παλιά, το τι έχω περάσει, το πως έζησα, αλλά μερικές φορές κλαίει και εγώ στεναχωριέμαι, τον χαϊδεύω και τον ρωτάω:

Με συγχωρείς κύριε θεέ μου,  είπα κάτι;

Έκανα κάτι που σε πείραξε;

Όχι μου λέει, όχι, εσύ δεν φταις, εσύ, δεν έκανες τίποτα…

Εγώ φταίω ,  για μένα κλαίω.

Μετά του λέω και το φλιτζάνι .

Όχι ότι ξέρω, να, διάφορες χαζομάρες και γελάμε και οι δυο μας

Μόνο… Που μερικές  φορές, με ‘ρωτάει κάτι περίεργα.

Όπως τότε που μου είπε :

Έλα για πες μου, πότε θα γίνει η δευτέρα παρουσία;

Και πολλές φορές, σημειώνει της απαντήσεις μου  και μου λέει χαμογελώντας :

Εντάξει, αυτό θα επαληθευτή.

Μετά σηκώνετε και μου λέει:

Όπου νάνε τελειώνει η λειτουργία και πρέπει να φύγω.

Είναι καλός ο δικός μου θεός και δυνατός, μόνο το λάλημα του κόκορα τις γειτόνισσας έχω προσέξει μετράει θλιμμένα.

Όταν φεύγει στεναχωριέμαι  και του λέω πάντα:

Στο καλό!

Και πρόσεχε σε παρακαλώ θεέ μου, πρόσεχε.

Ίσως κάποτε να είχε πάθη κάποιο μεγάλο κακό…. 

Στο μέτωπο και στα χέρια του, εχει κάτι παλιά σημάδια,

που ακόμα ματώνουν …