ΕΛΕΝΗ ΑΡΤΕΜΙΟΥ ΦΩΤΙΑΔΟΥ
ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ
Εδώ είναι
πλέον η νέα χρονιά. Κάνει τα πρώτα της βήματα, μπουσουλάει μέσα στη σκέψη και
στα όνειρά μας. Και σαν μικρό παιδί που είναι ακόμα, θορυβεί με τρόπο που
απαιτεί την προσοχή μας.
Κι εμείς
σπεύδουμε να προλάβουμε, να αποφύγουμε λάθη προηγούμενων ετών, να ζωγραφίσουμε
όνειρα, να αδράξουμε ευκαιρίες προτού πετάξουν ανεπιστρεπτί. Nα μεγαλώσουμε αντάμα με τούτο το
καινούριο παιδί, με όλη την πείρα που μας έχουν αφήσει τα προηγούμενα χρόνια.
Μας έχουν μάθει καλά τα περασμένα έτη,
πως ο καιρός κυλάει σαν ποτάμι
που κανείς δεν καταφέρνει να συγκρατήσει , μπορεί όμως να συνταξιδέψει όσο το
δυνατόν πιο όμορφα και πιο αρμονικά μαζί του. Η
ρήση του Χίλωνα « Χρόνου φείδου», γίνεται πιο επιτακτική τέτοιες μέρες, που η αλλαγή μας δίνει την
αίσθηση πως ο χρόνος μας ξεπερνά κι εμείς απλώς τρέχουμε ασθμαίνοντας από πίσω του, κυνηγώντας το
άπιαστο.
΄Ητανε
σίγουρα γλυκόπικρη και η χρονιά που έφυγε. Πασπαλισμένη με αλήθειες και
αυταπάτες. Κάποτε ντυμένη με της ψυχής μας τα χρώματα, κάποτε ξένη, γυμνή
πραγματικότητα που δεν προσκαλέσαμε. Κι ήτανε σίγουρα φορές που φάγαμε τα
χαστούκια μας και φορές που σκάσαμε ένα χαμόγελο σαν Ευχαριστώ στο Σύμπαν. Κάποτε νιώσαμε να ανεβαίνουμε σε σύννεφα ροζ
σαν αερόστατα ψυχής που απαλλάχτηκαν απρόσμενα από περιττά βάρη και άλλοτε πάλι
καταδυθήκαμε στους λαβύρινθους της απελπισίας, προσπαθώντας απεγνωσμένα να
αποφύγουμε τους Μινώταυρους της μοίρας και της εποχής μας. Μα…αυτή δεν είναι η
ζωή; Απρόβλεπτη και γι΄αυτό και ενδιαφέρουσα. Μια τεράστια ρόδα που γυρίζει σε
λούνα παρκ της καρδιάς μας κι άλλοτε μας ανεβάζει τόσο ψηλά, που θαρρούμε πως
θα φτάσουμε τον ήλιο κι άλλοτε πάλι μας ρίχνει τόσο χαμηλά, που νομίζουμε πως
έχουμε αγγίξει τον πάτο της ύπαρξής μας.
΄Ολα, όμως,
τρέχουν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, ακόμα κι όταν μας φαίνεται πως ο κόσμος
παραμένει ακίνητος , βουλιάζοντας σε
κάθε καινούρια θλίψη. Απλώς, με την κάθε αρχή που μας χαρίζεται, έχουμε άλλη
μια ευκαιρία να επανατοποθετήσουμε, να επαναπροσδιορίσουμε τα Θέλω και τα Πρέπει
μας, το Λίγο και το Πολύ που μας χρειάζεται, το ουσιώδες και το επουσιώδες της
πορείας μας στον κόσμο. Μην έρθει άλλο
ένα τέλος και μας βρει να μεμψιμοιρούμε
για τις ευκαιρίες που μας χτύπησαν την
πόρτα κι εμείς την κρατήσαμε κλειστή από φόβο, επιφύλαξη ή έστω αδιαφορία.
Μα πιο πολύ,
θαρρώ, πρέπει να βρούμε το κουράγιο, μέσα στην τρεχάλα μας, να κοντοσταθούμε σε σταθμούς που κάποτε προσπερνάμε με βιασύνη
ή απάθεια και κάπου λίγο πριν το τέρμα, σαν αναλαμπή, μας πνίγει μια νοσταλγία,
ενίοτε και ενοχή , πρωτίστως για ό,τι
δεν ζήσαμε, για ό,τι δεν χαρήκαμε. Κι είναι αυτές οι ώρες τόσο λιτές, που μόνο
με την ποιότητα της ύφανσής τους μπορούν να μας εντυπωσιάσουν.
Είναι οι
στιγμές που δώσαμε απλόχερα στα παιδιά μας , που παίξαμε ανέμελα μαζί τους, που
σκύψαμε με έγνοια πάνω από τη φωνή τους. Είναι οι ώρες που ήπιαμε ένα καφέ με
τη μάνα, τον πατέρα και αφουγκραστήκαμε στα μάτια τους όλη αυτή την αγάπη που κουβαλάνε μέσα τους μαζί με τον χρόνο.
Είναι οι μοναδικές εκείνες μέρες που νιώσαμε να ψηλώνουμε μέσα στο ενδιαφέρον
και τη στήριξη που έμπρακτα δείξαμε σε
φίλους , γνωστούς, πολύ περισσότερο σε αγνώστους που βρήκαν σε μας αναπάντεχα ένα χαμόγελο,
μια κατανόηση, μια ανέλπιστη χείρα βοηθείας.
Είναι εν τέλει όλα εκείνα τα μικρά που κάνουν τη
ζωή μεγάλη. Και όλα τα μεγάλα που κάνουνε τα δύσκολα μικρά. Γιατί μας
δυναμώνουν, μας θωρακίζουν, μας στέλνουν ως μαχητές γεμάτους με την ενέργεια
της αγάπης σε όλες τις αναμετρήσεις που μας καλούν ως επιβεβαίωση της συνέχειάς
μας.
Ας είναι
αυτή η νέα χρονιά ακόμα μια αφετηρία για την κατάκτηση της ουσίας και του
αληθινού νοήματος της ύπαρξής μας. Ας
είναι μια μεγάλη νίκη μας ενάντια σε ό,τι μας κρατά μακριά από τον αληθινό
εαυτό μας. Ας είναι τέλος η ήττα μιας
επικίνδυνης νωθρότητας, που μπορεί να μας κλέψει όλα όσα θα μπορούσαμε να
πετύχουμε, να νιώσουμε, να ζήσουμε !
Χωρίς άγχος, χωρίς επικίνδυνα
προσπεράσματα . Όπως χαρακτηριστικά σημειώνει
και ο Γάλλος συγγραφέας Jean de La Fontaine,
«Δεν έχει νόημα να επείγεσαι. Το σημαντικό είναι να προλαβαίνεις!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου