ΠΟΙΗΣΗ - ΣΟΦΙΑ ΝΤΟΥΠΗ , ΠΑΛΙ.

Πάλι

Πάλι έμεινα στο τζάμι τα άστρα ν’ ακουμπήσω.

Πάλι ξέχασα τις γρίλιες του σπιτιού να κλείσω.

Κι ύστερα είδα τα αστέρια, τα ψηλά να αφήνουνε

οι Περσίδες είναι αγάπες που για πάντα σβήνουνε!

Πάλι άκουσα τραγούδια ως που να δακρύσω.
Πάλι άπλωσα τα χέρια τη βροχή μέσα να κλείσω...  
Κι είδα που τα όνειρά μας... σαν τραγούδια σίγησαν!

Στο μπαλκόνι τα  λουλούδια απ’ τη βροχή πως λύγησαν.

Πάλι ξάπλωσα μονάχη... πάλι σε θυμήθηκα
πόνεσαν τα βλέφαρα μου πάλι δεν κοιμήθηκα.

Κι οι στιγμές μας γαλαξίες που στον ήλιο καίγονται

δορυφόροι κι αστερίες  που όλο πάνε κι έρχονται.

Μα εδώ δεν σταματάνε μόνη μου μ’ αφήσανε

και της νύχτας οι αγάπες σαν λαμπιόνια σβήσανε.

Μόνη μου ξανά με βρήκε πάλι το ξημέρωμα... 
να κοιμόμουν κι ας χανόμουν στο φιλιών το μέρωμα.