«ΕΥΜΕΤΑΒΛΗΤΟΤΗΤΑ» ΤΗΣ ΛΕΝΑΣ ΜΑΥΡΟΥΔΗ ΜΟΥΛΙΟΥ.

Λένα Μαυρουδή Μούλιου

Β.Ε.

«ΕΥΜΕΤΑΒΛΗΤΟΤΗΤΑ»

Λέει ο ποιητής στη Μούσα του: «Καλή μου για εξήγησέ μου κάτι που θα σου εκμυστηρευτώ, αφού όμως πρώτα θα μου επιτρέψεις να κάνω μια μικρούλα εισαγωγή.

Το ξέρεις δα εσύ ότι είμαι παραληρηματικά ερωτευμένος. Βλέπω, ακούω τον άνθρωπό μου και λιώνω από έρωτα. Τα πάντα μου επιβεβαιώνουν το βαθύ μου συναίσθημα. Η τρέλα μου, η (Α)φαγία μου, η (Α)υπνία μου, η(Α)πραξία μου,η (Α)γωνία μου, η (Α)τονία μου,-καλά καλά σταματώ- ,όλα αυτά δεν το επιβεβαιώνουν; Παραληρηματικά ερωτευμένος είπαμε. Η σκέψη μου συνεχώς καρφωμένη σε κείνη. Τα πάντα είναι ΑΥΤΗ. Πλάθω με το μυαλό μου

 εικόνες πάθους τόσο ζωντανές που η ζωντάνια τους μου προκαλεί σχεδόν σωματικό πόνο. Πόθος για φιλιά για αγκαλιά για τα γνωστά! Η στιγμή της συνάντησής μας το μοναδικό μου θέλω, και απολύτως , μα απολύτως τίποτα άλλο. Ο Κόσμος ξάφνου μίκρυνε και μόλις χωράει τους δυο μας. Εδώ τελειώνω με την εισαγωγή που σου έλεγα Μούσα καλή μου και έρχομαι στο θέμα που  με απασχολεί:

Ξυπνάω που λες ένα πρωί, και όλα είναι διαφορετικά.

Κατ,’ αρχάς, με τη τσίμπλα ακόμη στο μάτι ΠΕΙΝΑΩ. Περίεργο. Έχω να νιώσω πείνα μήνες τώρα. Τρώω. Ξανατρώω. Και κάθομαι να γράψω χωρίς να κάνω ούτε ένα ντους. Δεν μού αρέσουν τα γραφτά μου. Τα σχίζω. Το μολύβι θέλει ξύσιμο. Βαριέμαι να το κάνω. Πεντέξι στυλό που δοκιμάζω δεν γράφουν. Τι διάβολο πάθανε ξαφνικά; Τα πετάω.

Και νεύρα, πολλά νεύρα.

Κρυώνω. Είμαι ακόμη με τις πυτζάμες μ’ αυτό το διαβολόκρυο.

Γδύνομαι. Κάνω ένα αχνιστό ντους επιτέλους, και φτιάχνω ακόμη έναν καφέ, είναι ο 2^ος ή ο 3^ος, δεν θυμάμαι. Και αμέσως μετά δρόμο με το σκύλο μου βόλτα.

Βόοοοολτα το σκύλο ΕΓΩ; Απορημένος ο δόλιος με κοιτάζει. Το καθήκον της πρωινής του βόλτας ήταν άλλου παπά ευαγγέλιο. Πηγαίνω για τσιγάρα.

Για τσιγάρα; Μα αφού εγώ δεν καπνίζω…

Ε και; Το αρχίζω –για την ακρίβεια το ξαναρχίζω-τώρα. Κέφι μου.

Πηγαίνω στο φούρνο της γειτονιάς μου, παίρνω μία τυρόπιτα. Και άλλη μια.

‘’Σιγά, θα σκάσεις από το πολύ φαγητό ‘’μου λέει μια φιλική εσωτερική μου φωνή.’’ Από το πρωί μασουλάς’’.

Σαν να έχει δίκιο. Μα για στάσου. Τι ακριβώς συμβαίνει; Ορίστε το κινητό μου βουβό. Ούτε κάλεσα ούτε και με κάλεσε κανείς. Άλλες φορές τέτοιαν ώρα βογκούσε το δόλιο, σιγοντάροντας το δικό μου βογκητό με τα ερωτικά παθιασμένα μου αχ και βαχ για εκείνη. Εκείνη; Ωχ, πώς και δεν τη σκέφτηκα ακόμα; Την καλή μου! Είναι τόσο παιδί! Ο κόσμος όλος της είμαι ΕΓΩ.

ΚΙ’ ΕΓΩ΄;

Μα φυσικά και τη νοιάζομαι,σαν παιδί, σαν αδερφή, σαν φίλη… Θα μπορούσα και να σκοτώσω ακόμη για χάρη της, για να την προστατέψω. Είναι τόσο εύθραυστη.

Όμως …

Όμως Μούσα μου πολύ φοβάμαι ότι δεν είμαι πια ερωτευμένος μαζί της. Αυτό είναι που φοβάμαι…

ΌΛΑ, μα όλα τα ουσιαστικά που σου προανέφερα με το άλφα το στερητικό, εξαφανίστηκαν.

(Α)υπνία; Κοιμάμαι μια χαρά. Ξερός που λένε…

(Α)φαγία; Τρώω μέχρι σκασμού. Έξι κιλά πήρα μέσα σε μια εβδομάδα.

Ημέρα και κιλό.

(Α)πραξία; Σαν τι να λέμε τώρα. Βάλθηκα να ανακαινίσω το σπίτι μου πράγμα που είχα κάνει μόλις πριν ένα εξάμηνο. Ο καναπές θα πεταχτεί. Η τραπεζαρία μου επίσης, τόσο παλιομοδίτικη. Κουρτίνες; Τις θέλω χρωματιστές πολύ χρωματιστές, τούτες είναι κατάχλωμες.

Και Μούσα μου, το αποφάσισα. Όλων αυτών των αλλαγών θα προηγηθεί ένα μεγάλο ταξίδι στον Αμαζόνιο σε ένα σαφάρι στη ζούγκλα, απωθημένο το έχω από παιδί.

Όμως αναρωτιέμαι τι έγινε και έφερε τούτες τις αλλαγές στη ζωή μου; Κανείς δεν ξέρει να μου πει και κυρίως δεν ξέρω ΕΓΏ.

Και τίθεται το εξής ερώτημα: Είμαι άραγε ΤΩΡΑ ευτυχισμένος ή ήμουν ΠΡΙΝ; ΠΌΤΕ ήταν που νόμιζα ότι άξιζε να ζω; Την εποχή των στερητικών (Α) ή τώρα με την κατάργησή τους; Εδώ είναι που θέλω να μου απαντήσεις Μούσα καλή μου.’’

Και η Μούσα του απάντησε του ποιητή μα τι του είπε ακριβώς κανένας δεν γνωρίζει.

Αμέσως μετά την εξομολόγησή του τον άφησε μόνο του και πήγε σε έναν άλλο φίλο της. Τούτον εδώ τον βαρέθηκε και ίσως να θύμωσε και μαζί του για τις μεταπτώσεις του, την ευμεταβλητικότητά του. Φοβόμαστε δε ότι θα αργήσει να του ξαναστείλει και την Έμπνευση. Μάλλον έχει τελειώσει μαζί του για τα καλά….

***