ΠΟΙΗΣΗ - ΣΟΦΙΑ ΝΤΟΥΠΗ, "Ο ΧΡΟΝΟΣ".

Ο Χρόνος

Ο ήλιος τρέχει, κάνει κύκλους μες το χρόνο

και η ζωή ξοπίσω πάντα βιαστική.

Την μια γελά, την άλλη σπάει απ’ τον πόνο

και συ μια φλέβα στην ψυχή που αιμορραγεί.

Είναι ίδιος κι απαράλαχτος ο χρόνος

που ήλιους γεννά σαν έρθει τ’ άλλο το πρωί.

Μόνο που αλλιώτικα μετράει το φως,

η θλίψη... ο πόνος,

αλλιώς την νύχτα και το δείλι ή την αυγή.

Κι ας τρέχει πάντα ας γεννά ή αργοπεθαίνει.

Μ’ ανάσες πόνου και με χνώτα ας ανασταίνει.

Αλλιώς μετράει μες την άβυσσο του ωκεανού

κι αλλιώς στην ξεραμένη φλούδα ενός κορμού.

Μόνο η αγάπη τον σταματάει σ’ ένα φιλί,

με κύκλους  αέναους της ψυχής πίσω τον στέλνει.

Μου δίνει πίσω ότι μου πήρε, για μια στιγμή

σ’ άλλη διάσταση σε βρίσκω ψυχή μου... Ονειρική.

ΣΟΦΙΑ ΝΤΟΥΠΗ