Η Τζένη Καρέζη η Ευγενία Καρπούζη όπως ήταν το πραγματικό της όνομα γεννήθηκε στην Αθήνα στις 12 Ιανουαρίου 1934 και πέθανε στις 26 Ιουλίου 1992. Ήταν μία από τις δημοφιλέστερες Ελληνίδες ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου.
Ο πατέρας της, Κωνσταντίνος Καρπούζης, ήταν γυμνασιάρχης και η μητέρα της, Θεώνη Καρπούζη, δασκάλα. Πέρασε τα σχολικά της χρόνια πρώτα στην Θεσσαλονίκη, εσωτερική στο Γαλλικό σχολείο Καλογραιών, και κατόπιν στην Αθήνα, στην Ελληνογαλλική Σχολή «Άγιος Ιωσήφ». Αποφοίτησε το 1951. Την ίδια χρονιά και κατανικώντας τις αντιρρήσεις του οικογενειακού της περιβάλλοντος περνά τις εξετάσεις και εισάγεται στην Δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου, από την οποία αποφοιτά το 1954.
Τον Οκτώβριο του 1954 κάνει την πρώτη της εμφάνιση στο θέατρο, στο έργο «Ωραία Ελένη», δίπλα στην Μελίνα Μερκούρη και τον Βασίλη Διαμαντόπουλο. Σχεδόν ταυτόχρονα, το 1955 εμφανίζεται και στην πρώτη κινηματογραφική της ταινία, σαν πρωταγωνίστρια μάλιστα, στην ταινία Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο. Στο Εθνικό θέατρο θα μείνει μέχρι το 1959. Από το 1960 θα στραφεί στο ελεύθερο θέατρο, συγκροτώντας θιάσους με όλα σχεδόν τα διάσημα ονόματα του ελληνικού θεάτρου. Από το 1968 και μέχρι το θάνατό της θα συνεργαστεί αποκλειστικά με τον ηθοποιό και σύζυγό της Κώστα Καζάκο.
Η Τζένη Καρέζη το 1973, συμμετείχε στο "Μεγάλο μας τσίρκο", του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Μαζί της έπαιξαν ο Κώστας Καζάκος, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο Νίκος Κούρος, ο Τίμος Περλέγκας και ο Χρήστος Καλαβρούζος. Τη μουσική έγραψε ο Σταύρος Ξαρχάκος και τραγούδησε ο Νίκος Ξυλούρης. Η σκηνοθεσία ήταν του Κώστα Καζάκου.
Η Τζένη Καρέζη ήταν στρατευμένη στο κομμουνιστικό κίνημα συμμετέχοντας σε πολλές πορείες ειρήνης. . Στα χρόνια της Χούντας συμμετείχε ενεργά στον αντιδικτατορικό αγώνα. Μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, συνελήφθη από την ΕΣΑ και κρατήθηκε για ενάμισι μήνα.
Ο πρώτος της γάμος ήταν με τον δημοσιογραφο Ζάχο Χατζηφωτίου (1962-1964).
Τον Αύγουστο του 1968 παντρεύτηκε τον ηθοποιό Κώστα Καζάκο, με τον οποίο και απέκτησε ένα γιο, τον επίσης ηθοποιό Κωνσταντίνο Καζάκο.
Την περίοδο 1988-89 παίζει στον Βυσσινόκηπο του Αντόν Τσέχωφ. Τον Μάρτιο του 1989 η παράσταση θα διακοπεί και θα ταξιδέψει για εξετάσεις στο Λονδίνο. Εκει διεγνώστηκε ότι πάσχει από καρκίνο της μήτρας. Η Καρέζη όμως δίνει ακόμα μια παράσταση, το "Διαμάντια και Μπλουζ", την περίοδο 1990-1991. Έκτοτε, η κατάσταση της υγείας της επιδεινώθηκε αρκετά. Τις τελευταίες μέρες της ζωής της, η κατάσταση της υγείας της χειροτέρεψε ακόμα περισσότερο.
Πέθανε στις 26 Ιουλίου 1992, μετά από τριετή μάχη με τον καρκίνο. Η σορός της τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών. Στις 29 Ιουλίου έγινε η κηδεία στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Αθηνών και η ταφή της πραγματοποιήθηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών δημοσία δαπάνη, παρουσία πολλών συναδέλφων της και απλού κόσμου. Λίγους μήνες πριν το θάνατό της είχε συγγράψει την αυτοβιογραφία της.
Ας κρατήσομε μια φράση απ΄αυτή την μοναδική γυναίκα που έλεγε πάντα... " Εγώ δεν είμαι για το λίγο"...και το απέδειξε...
Τα ''Κόκκινα Φανάρια'', η ταινία θρύλος του Βασίλη Γεωργιάδη αποτέλεσε ορόσημο για το Ελληνικό σινεμά. Μια από τις ελάχιστες ταινίες που ήταν υποψήφια για Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας , και εκπροσώπησε στο διαγωνιστικό τμήμα την Ελλάδα, στις Κάννες το 1964.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου