Ξιφασκία - Fencing




Ίσως το πιο κοντινό στις πολεμικές τέχνες της Ευρώπης μαχητικό άθλημα, το άθλημα της ξιφασκίας προκαλεί το ενδιαφέρον όχι μόνο των ρομαντικών και των φίλων της αναγεννησιακής ιστορίας (από την οποία έλκει την καταγωγή του), αλλά και όλους όσους ενδιαφέρονται για μια έντονη μορφή εκγύμνασης που περιλαμβάνει τη χρήση ενός από τα αρχαιότερα όπλα. Στη σημερινή της μορφή, η ξιφασκία είναι ένα σύνθετο άθλημα το οποίο αποτελείται από τρία αγωνίσματα τα οποία παίρνουν τις ονομασίες τους από τα αντίστοιχα όπλα. Πρόκειται για το ξίφος ασκήσεως, το ξίφος μονομαχίας και τη σπάθη, ενώ ο στόχος είναι κοινός και στα τρία: ο αθλητής προσπαθεί να σημειώσει πόντους στο σώμα του αντιπάλου του, πόντους που καταγράφονται από ένα ηλεκτρονικό σύστημα συνδεδεμένο με το ξίφος αλλά και με το θώρακα του αθλητή –κατ’ αυτόν τον τρόπο, αποφεύγονται τυχόν λάθη της διαιτησίας, λάθη που μπορεί να γίνουν καθώς η ταχύτητα με την οποία οι ξιφομάχοι καταφέρνουν τα χτυπήματα είναι σχεδόν αστραπιαία.
Αν και η Ευρώπη έχει μια μακρά παράδοση στη χρήση του ξίφους, παράδοση που ξεκινάει από την εποχή της αρχαίας Ελλάδας και της αρχαίας Ρώμης, τα ξίφη της σύγχρονης ξιφασκίας και ένα μεγάλο μέρος της τεχνοτροπίας χρήσης τους, προέρχονται από τα ξίφη μονομαχίας της περιόδου που ξεκινάει από τα τέλη του 16ου αιώνα και φτάνει ως τις αρχές του 20ου. Η καταγωγή αυτή απεικονίζεται και στη χρήση των δύο από τα τρία όπλα: το ξίφος άσκησης ή φλερέ και το ξίφος μονομαχίας ή επέ, μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο με τη μορφή νύξεων, δηλαδή μα χτυπήματα με την αιχμή τους· αντίθετα, η σπάθη, η οποία κατάγεται από τα ξίφη του ιππικού μπορεί να χρησιμοποιηθεί και με την κόψη, γεγονός που αλλάζει σημαντικά την τεχνική χρήσης της. Αν και η ξιφασκία έχει χαρακτηριστεί από κάποιους επικριτές ως «άθλημα πολυτελείας» (τόσο λόγω της καταγωγής της, όσο και λόγω του ακριβού εξοπλισμού της), παραμένει ένα δημοφιλές μαχητικό άθλημα με υψηλές απαιτήσεις και, συνεπώς, πολλά οφέλη για τον ασκούμενο.

Πανελλήνιος Οδηγός Πολεμικών Τεχνών