ΕΝΑΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΤΡΟΙΑ…

Προσπερνώντας των μικρών απόδειπνων τα μυστήρια

μια Κυριακή τυχαίων ταξινομήσεων,

ο χάροντας έπαιζε κρυφτό

στα ενδιάμεσα Αμμοχώστου και Δερύνειας…¨

Σκόνη και σινιάλο το τελευταίο σου βλέμμα

τσακισμένο στην ανάμνηση της ημικρανίας του ήχου.

Ένοχες σιωπές ελευθερίας ιχνογραφούν τα διαστήματα

μ’ ανεξερεύνητα στοιχειά υπαγορευμένα στη διάσωση του ¨εκεί¨.

Κάποτε διπλασίαζες τις προσόψεις του έρωτα,

συμπύκνωνες στιγμές απομόνωσης μ’ ακατάβλητα όρια,

εκτελώντας ενσταλάξεις αποσυμπυκνωμένων φορτίων

κι αποκρύπτοντας την εσφαλμένη ανταρσία της Ελένης..

Σ’ ακατάλληλες ισοδύναμες ισορροπίες δευτερολέπτων,

μέρες επωμισμένες πληρότητα κι υπόγειες διαβάσεις στάχτης,

τυλίγουν τη διάβρωση της αξίας μ’ εκρήξεις διαφυγής,

χαλκογραφώντας μηχανήματα αειθαλή νοημάτων.

Το τόξο καρφώθηκε οριζόντια κι ο Γυπαετός αρχάγγελος

Θάνατος ,ένα πανύψηλο κυπαρίσσι στο σύμπαν, έγινε,

μια σκοτεινή γραμμή σαλιωμένης σφαίρας στην κόγχη…

Μπορεί να’ γινες καπνός ανάμεσα στις δεντροστοιχίες.

Εξηνταπέντε άγγελοι άνεμοι κοιμόντουσαν μαζί σου,

καράβια αταξίδευτα εσκίζαν τη σπουδή λησμονημένα

γλιστρούσαν απ’ τα δάκτυλα θαλασσινές υφάντρες

κι ακρογιαλιές αμμόστρωτες,γεμάτες εφιάλτες.

Μα ποια νησιά και βήματα πισθάγκωνα δεμένα στους αιώνες

κι ομιχλιασμένα πρόσωπα να έφτασαν σιμά σου;

Άπλωνες τη διάφανη φωνή στο φώς για να σου’ φάνουν

μπλεξούδες και πληγές,σημάδια ραγισμένα.

Μπορεί άλλοτε να’ γινες καπνός ανάμεσα στους κεραυνούς,

αναφλεγόμενος υάκινθος αδιαπέραστης ισχύος…

ΑΝΔΡΕΑΣ Α. ΑΡΤΕΜΗΣ

[από τη συλλογή:¨Απ’ την αιώρα της μνήμης βρόγχοι αγνοουμένων¨]