Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

ΠΟΙΗΣΗ - ΜΥΡΙΑΝΘΗ ΠΑΠΑΟΝΗΣΙΦΟΡΟΥ















Επίλογος

Σου μιλώ σε μια γλώσσα που πάλιωσε
Σκουριασμένο κλειδί στην εξώπορτα
Και δεν έχω αντικλείδι
Κι ούτε την τέχνη ενός κοινού διαρρήκτη
Κατέχω ποσώς.
Πάψε λοιπόν να μου θυμίζεις τις ευθύνες μου
Για όλες εκείνες τις μαγκωμένες εξώπορτες
Και για τις εκλογές που δεν έχω.
Εγώ επιμένω στα κλειδιά κι ας σκουριάσανε
Και προτιμώ να στέκω απ’ έξω περιμένοντας
Παρά να σκαρφαλώνω
 τοίχους και παράθυρα.
Όχι πως τα φοβάμαι τα οποιαδήποτε ψηλά
Ούτε και πως μου λείψανε
 τα νύχια και τα δόντια
-όλοι δα τα ‘χουμε τούτα
από γεννησιμιού μας άφθονα-
μα μόνο γιατί δεν θέλω φίλε
να βγω έξω από κείνα τα δικά μου ρούχα
που με τα χρόνια κόλλησαν στο δέρμα μου
κι έγιναν ένα μ’ αυτό.
Κι ούτε τα μέτρα μου
Θέλω να τραβήξω φίλε
Έξω από κείνες τις διαστάσεις
Που δικαιωματικά μου αναλογούν.
Τις δικές μου διαστάσεις
Που αφήνουν χώρα για το γέλιο σου
Και για το κλάμα σου
Κι ακόμα για το λάθος σου
Το δικαιωματικά ανθρώπινο.
Οι μεγάλοι περίσσεψαν στις μέρες μας
Κι οι κριτές αφθονήσαν ολόγυρα
Σπαρμένες στον κάμπο τσουκνίδες
Κι εγώ ακόμα
Μαζεύω αγριολούλουδα μ’ ολόγυμνα χέρια.
Όσο μπορώ
Κατά πως είμαι από τη φύση μου τρωτή
Να επιμένω στα σκουριασμένα κλειδιά
Και στα δικά μου ρούχα.

                                                     ( Άχρονη Φύση 1988 )

ΜΥΡΙΑΝΘΗ ΠΑΠΑΟΝΗΣΙΦΟΡΟΥ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου