Μέσα στο λιμανιάτικο καφενείο
με τα τραπέζια τα βαριά απ’ τα βαψίματα
και τους αγκώνες που πότισαν στο ξύλο του
την κούραση και τις λυπημένες καλησπέρες
κάθεται απελπισμένη
δίπλα στην πόρτα που τρίζει
κάθε φορά που μπαίνει σερνάμενος
καινούργιος στεναγμός
η μυρωδιά της ακαθόριστης θλίψης.
Σαν μύγα κάθεται πεισματικά
πάνω απ’ τ’ άνεργου τον πρωινό καφέ
που παγωμένος ξεχάστηκε σ’ ασβεστωμένη μάντρα
και σαν καύτρα ζεματά από στριφτό τσιγάρο
φτιαγμένο αδέξια με ντροπή και πεταμένες γόπες.
Σ’ αμαρτωλά φθαρμένα νυχτοσέντονα
στου πληρωμένου έρωτα την ηδονή
τυλίγεται ξεδιάντροπα γυμνή
η μυρωδιά της ακαθόριστης θλίψης.
Κων/νος Βολάκης
Λεμεσός
22/5/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου