ΔΙΗΓΗΜΑ - ΜΑΧΗ ΤΖΟΥΓΑΝΑΚΗ, "Λέων με ωροσκόπο Καρκίνο".

Λέων με ωροσκόπο Καρκίνο

Το πρωτοβρόχι με βρήκε να περιμένω σε μια γωνία μαζεμένη . Τα σπασμένα πλακάκια από το πεζοδρόμιο γεμίζανε με νερά στις λακκούβες που κάνανε και η εφημερίδα που είχα βάλει πάνω στο κεφάλι, είχε ήδη αρχίσει να μουλιάζει. Κοίταζα το απέναντι πεζοδρόμιο με το πλατύ προστατευτικό μπαλκόνι του σπιτιού από πάνω. Οι περισσότεροι περαστικοί μαζεύτηκαν εκεί. Κι εγώ απέναντι. Στο γκρεμισμένο χαμόσπιτο.

Πώς τα κατάφερα πάλι; Αναρωτιόμουν. Πάντα ενάντια στο κύμα. Λες και το έχω βάλει στοίχημα με κάποιον. Ίσως και να το έχω βάλει «σε κάποια άλλη ζωή» που λέει και ο Πέτρος, ο φίλος των πνευμάτων, κοινώς ένας θεότρελος φίλος μου και τώρα να, το λούζομαι. Προς το παρόν βέβαια, λούζομαι τη μαυρίλα από τα γράμματα της εφημερίδας. Ολόκληρη η κρίση πάνω στο κεφάλι μου. Λουκέτα μαγαζιών, εκλογές και πολιτικοί τσακωμοί, μπερδεμένα στα μαλλιά μου. Άλλος ένας λόγος να κάθομαι με τις ώρες με τη χτένα να ξεμπλέκω τους κόμπους στα μαλλιά. 

Τον κόμπο τον άλλον που έχω στο λαιμό και εκείνον τον μεγάλο στην καρδιά να δω ποια χτένα μπορεί να μου ξεμπλέξει, σκέφτομαι, αλλά στο νου μου έρχεται αμέσως η φιλενάδα η Σοφία με τις σοφίες της και σωπαίνω. Σαν ηχώ μέσα στο άδειο ερείπιο ακούγεται να μου λέει «Σημασία φιλενάδα έχει να χαίρεσαι τα δευτερόλεπτα. Κόμποι και αηδίες. Δε ζεις φιλενάδα μου. Δε ζεις». Ολοζώντανη μέσα στο ρυτιδιασμένο κτίριο τη βλέπω να καπνίζει το τσιγάρο της, αφήνοντας δαχτυλίδια καπνού να πλανιόνται στον αέρα μαζί με τις φιλοσοφίες της. Μπα σε καλό σου… ως εδώ μου ήρθε η καπνίλα! Δε μου φτάνει τούτο το σημερινό μπουγέλο!

Συννεφιά έδειχνε αυτό το μαραφέτι, λέω και κοιτάζω το κινητό. Κοίτα το! Ακόμα και τώρα, για συννεφιά μιλάει. Βρε μπας και είναι μόνο από πάνω μου τούτο το σύννεφο; «Είσαι και λίγο γκαντέμω ρε φιλενάδα» όπως λέει και ο Κωστής, ο αστρολόγος της παρέας. «Πτυχίο στην αστρολογία» μου είχε πει όταν είχαμε συστηθεί και κόντεψε να μου βγει το κρασί από τη μύτη. Άκου πτυχίο! Η θύμηση εκείνης της συνάντησης μου προκαλεί ένα γλυκό γέλιο. Πώς γίναμε φίλοι κανείς δεν ξέρει. Άρχισε και μου έλεγε κάτι ασυναρτησίες για ανάδρομους πλανήτες και εγώ γέλαγα και τον ειρωνευόμουν. Κι εκείνος να επιμένει πως φταίει ο ωροσκόπος που έχω στον Σκορπιό που με κάνει τόσο καυστική. Μα όταν θα συναντήσω Λέων με ωροσκόπο στον Καρκίνο θα βρω λέει τον έρωτα της ζωής μου και θα καλμάρει ο σαρκαστικός εαυτός μου. Να δεις που για αυτό μείναμε φίλοι, λέω. Ενδόμυχα πάντα πίστευα ότι μόνη μου αποκλείεται να εντοπίσω τον οποιονδήποτε Λέοντα ή μη. Και όσο να ναι ο Κωστής, μου έδινε μια σιγουριά ακατανόμαστη. Τη σιγουριά των ζωδίων. Και ας μην χώνεψα ποτέ τι πάει να πει ωροσκόπος και μοίρα που καθορίζεται από δαύτον.

Η βροχή συνεχίζει και εγώ πλέον έχω γίνει το ασχημόπαπο του παραμυθιού που το βρήκε η κακοκαιρία σαν πήγε και ξεμοναχιάστηκε αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο. Μία από τις χιλιάδες διασκευές ετούτου του παραμυθιού που εντοπίζω κατά καιρούς στο βιβλιοπωλείο που εργάζομαι. Μόνο το τέλος δεν αλλάζει. Το ασχημόπαπο εξελίσσεται σε έναν όμορφο κύκνο. Τέλος. Ευτυχώς ετούτη η τελευταία σελίδα με κάνει να αισιοδοξώ. Δίνει μια δικαίωση. Τη δική μου δικαίωση. Κάτω από τους κόμπους των μαλλιών, πίσω από τον σαρκαστικό ωροσκόπο Σκορπιό και ό,τι άλλο θες, είμαι εγώ. Θα βρεθώ κάποια στιγμή στο μπουλούκι των κύκνων και θα αναφωνήσουν όλοι μαζί «πού ήσουν τόσο καιρό βρε κυκνάκι!» και θα πετάξω την όποια πανοπλία και θα κουνήσω περήφανα τα φτερά μου.

Ναι λοιπόν. Είμαι ένας κύκνος, λέω δίπλα στο γκρεμισμένο σπίτι. Βλέπω τη Σοφία να γελά ανάμεσα στα χορταριασμένα θεμέλια και τον Πέτρο να φωνάζει ξεκαρδισμένος «σε μια άλλη ζωή φιλενάδα, λίγο πριν γίνεις χαρωπό κοάλα». «Κι εσύ τέκνο Βρούτε;», ρωτάω τον Κωστή που χαχανίζει στο τηλέφωνο που έχω επικίνδυνα σηκώσει προσπαθώντας με χίλια ζόρια να μην το βρέξω και εκείνο με την καταιγίδα. «Ε ναι βρε φιλενάδα. Αφού σου το ‘πα, σήμερα δεν είναι η μέρα σου. Απέφυγε τα extreme sports κι εσύ μου βγήκες με το τιραντέ φουστάνι, σαν την Βουγιουκλάκη, εν μέσω φθινοπώρου!!». Προσπαθώ να μη θυμώσω αλλά εντάξει εδώ που τα λέμε δε μπορώ. Είναι ετούτοι οι φίλοι, σκέφτομαι, που κάνουν το ερείπιο του εαυτού μου να λάμπει σαν πολυτελής βίλα. Με ωροσκόπο Σκορπιό ή μη και τα συναφή, είμαι η φίλη ετούτων των υπέροχων πλασμάτων που με κάνουν να αναπνέω στην άχαρη πόλη που ζω.

Στο απέναντι πεζοδρόμιο, έχω γίνει θέα. Χαχανίζω έχοντας βγάλει την εφημερίδα από πάνω μου, κοιτάζοντας τον γκρίζο ουρανό γευόμενη τις σταγόνες της βροχής έχοντας καταφέρει να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν πίνει κάποιο δηλητήριο! Ωραίο το συναίσθημα, να πετάς τις φυλλάδες της κρίσης στα βρωμόνερα και να αφήνεσαι στα απρόοπτα της φύσης! Μπορεί να μην έγινα κύκνος, αλλά έγινα σίγουρα η νέα ατραξιόν του γκρεμισμένου σπιτιού.

Τότε, ένας νέος, βγαλμένος από τον κινηματογράφο του ’70, διασταύρωση Αλεξανδράκη με Χορν με πλησίασε. «Έρχομαι από το απέναντι πεζοδρόμιο» μου είπε. «Εκεί ήταν στεγνά και βαρετά» συνέχισε γελώντας και μου έκλεισε το μάτι.

Λέων με ωροσκόπο Καρκίνο. Άντε να το πεις στον Κωστή τώρα…!