ΔΙΗΓΗΜΑ - ΓΙΑ ΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ..., ΑΜΑΛΙΑ ΠΙΚΡΙΔΟΥ ΛΟΥΚΑ

Για μια δουλειά...

Περίμενε τον Γιώργο όπως πάντα έξω από την πολυκατοικία που έμενε. Θα περνούσε να τον πάρει του είπε. Αυτό έκαναν κάθε μέρα και την άραζαν μετά στην καφετέρια της περιοχής τους, που είχε γίνει στέκι για πολλές παρέες.
Η φιλία του με τον Γιώργο πήγαινε χρόνια πίσω...μεγάλωσαν μαζί...στο ίδιο σχολείο στην ίδια γειτονιά και ήταν πλέον σαν δυο αδέλφια.
Και οι δυο τους κατάφεραν να μπουν στην σχολή μηχανολογίας. Μετά την σχολή ένας αγώνας για εργοδότηση. Βρήκαν δουλειά τελικά, σε δυο διαφορετικές εταιρείες αλλά τώρα με την οικονομική κρίση ο Κώστας έχασε την δουλειά του και αυτό του είχε στοιχίσει πολύ. Όλη μέρα καθόταν μπροστά από τον υπολογιστή του σερφάροντας στο διαδύκτιο χωρίς καμιά όρεξη για οτιδήποτε άλλο. Με το ζόρι τον σήκωνε πλέον ο Γιώργος από την καρέκλα για να πάνε στην καφετέρια..
-Τι θα γίνει Κώστα; Σαν ζόμπι έχεις καταντήσει με αυτό το διαδύκτιο...του έλεγε συνέχεια, αλλά δεν έπαιρνε καμία απολύτως απάντηση...και έτσι οι μέρες περνούσαν στο ίδιο μοτίβο καθημερινά, με τον Κώστα να βουλιάζει σε μια άβυσσο δυστυχίας.
Το αυτοκίνητο του Γιώργου σταμάτησε μπροστά του και ο Κώστας έσυρε τον εαυτό του μέχρι την πόρτα και αφέθηκε να πέσει σαν σακί στην θέση του συνοδηγού.
-Κατάλαβα!! Τα ίδια Παντελάκι μου τα ίδια Παντελή μου…μουρμούρισε ο Γιώργος μόλις τον είδε.
Έφτασαν σιωπηλοί στην καφετέρια που έσφυζε από ζωή .Οι φωνές των θαμώνων ακούγονταν τόσο ζωηρές που έδιναν ένα δυνατό συναίσθημα ευφορίας.
Ο Κώστας δεν φαινόταν να συμμερίζεται αυτή την άποψη.
Προχώρησαν προς μια παρέα που του υπέδειξε ο Γιώργος. Τους υποδέχτηκαν εγκάρδια και αφού οι δυο τους πήραν την θέση τους, συνέχισαν να μιλούν στον ίδιο δυνατό τόνο όπως και πριν.
Ο Γιώργος πήρε τον λόγο.
-Για ποιο θέμα μιλάτε; τους ρώτησε.
-Να…είναι για την κατάσταση στην Ελλάδα και το γεγονός ότι έχομε μείνει άνεργοι του είπε ο άλλος.
-Και βρήκαμε κάποιες λύσεις…συνέχισε ο ένας από αυτούς.
-Τι λύσεις; ρώτησε ο Γιώργος.
-Γνωρίζεις γι αυτές τις εταιρείες κατασκευών που δραστηριοποιούνται σε αραβικές χώρες; τον ρώτησε.
-Ναι τις γνωρίζω! απάντησε ο Γιώργος ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στον Κώστα που ξαφνικά ξύπνησε με την συζήτηση αυτή.
-Ε να ...λέγαμε ότι όσοι έχουν σπουδάσει σε αυτό τον τομέα, είναι η χρυσή τους ευκαιρία να βρουν δουλειά..
-Δηλαδή που θα μπορούσαμε να βρούμε την διεύθυνση τους σε περίπτωση που μας ενδιαφέρει αυτός ο τομέας; Θα είναι εύκολο άραγε; ρώτησε ο Κώστας.
-Βέβαια! Είναι πολύ εύκολο και χρειάζονται άμεσα προσωπικό. Θα σου δώσω την ηλεκτρονική διεύθυνση και αν σε ενδιαφέρει μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί τους… του είπε ένας από την παρέα.
Πήγαν μετά μια βόλτα στην παραλιακή.
-Δεν μου λες;…το σκέφτεσαι σοβαρά να πας σε μια αραβική χώρα για δουλειά;…τον ρώτησε ο Γιώργος.
-Γιατί όχι; του είπε ο Κώστας
-Γιατί δεν μου αρέσει σαν ιδέα…του απάντησε ο Γιώργος.
Ο Κώστας δεν είπε τίποτα.
Η αλήθεια ήταν ότι του είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον η ιδέα αλλά από την άλλη σκεφτόταν την μητέρα του που θα την άφηνε μόνη.
Δεν ξαναμίλησε γι αυτό το θέμα με τον Γιώργο.
Συνέχισαν να βρίσκονται και να πηγαίνουν έξω για καφεδάκι.

Εκείνο το πρωινό ο Γιώργος του τηλεφώνησε...
-Έλα φίλε μου του είπε....σε παίρνω για να σε καλέσω απόψε σπίτι μου για φαγητό...θα είναι και κάποιοι συγγενείς μου από Θεσσαλονίκη, δεν τους γνωρίζεις, αλλά μετά το φαγητό είπαμε με τα ξαδέλφια μου να πάμε σε κανένα κλαμπ. Τι λες; τον ρώτησε
-Μα αφού θα είναι οικογενειακή συγκέντρωση…του είπε
-Όχι όχι τα παιδιά μένουν Αθήνα και τώρα ήλθαν και οι γονείς τους από πάνω, γι αυτό είπαμε να βρεθούμε, αλλά θέλω να’ ρθεις για να τους γνωρίσεις.
-Καλά θα’ ρθω…σ’ ευχαριστώ του είπε ο Κώστας.

Κτύπησε την πόρτα του διαμερίσματος του Γιώργου. Του άνοιξε η μητέρα του.
-Καλώς τον Κώστα...τι κάνεις αγόρι μου; τον ρώτησε.
-Πολύ καλά κυρία Μαρία της είπε σκύβοντας ταυτόχρονα να την φιλήσει στο μάγουλο.
-Έλα μέσα αγόρι μου, του είπε και τον οδήγησε στο σαλόνι.
Μπαίνοντας, ο Γιώργος προχώρησε προς το μέρος του και αγκαλιάζοντας τον, ξεκίνησε να τον συστήνει στους υπόλοιπους.
Ο Κώστας αντιδρούσε εντελώς μηχανικά. Το μυαλό του είχε σταματήσει καθώς η ματιά του είχε πέσει στο όμορφο πρόσωπο μιας κοπέλας που καθόταν και συζητούσε με τον πατέρα του Γιώργου.
-Και αυτή είναι η Βάλια…του είπε ο Γιώργος κάνοντας την κοπέλα να γυρίσει προς το μέρος τους και να τείνει σχεδόν άμεσα το χέρι της για χειραψία...εξαδέλφη μου του, είπε χαμογελώντας...
Ο Κώστας κατάφερε παρόλη την ταραχή του να φανεί ψύχραιμος...και αυτό προσπαθούσε να κάνει και για το υπόλοιπο της βραδιάς.

-Έκανες φοβερή εντύπωση στην εξαδέλφη μου...του είπε ο Γιώργος την επόμένη.
-Ελπίζω να εννοείς καλή εντύπωση απάντησε ο Κώστας με ένα τρέμουλο στην καρδιά.
-Ναι αυτό εννοώ! είπε ο Γιώργος γελώντας.
Ο Κώστας χαμογέλασε....είχε καταφέρει την προηγούμενη βραδιά παρόλη την ταραχή του να ανταλλάξει αριθμούς τηλεφώνων με την Βάλια και σκόπευε να της τηλεφωνήσει. Τώρα ένιωθε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση για να το κάνει. Και αυτό έκανε!...μόλις αποχαιρετίστηκαν με τον Γιώργο.

Η Βάλια δέχτηκε να βρεθούν το ίδιο κιόλας βράδυ. Υπήρχε μια πολύ δυνατή έλξη μεταξύ τους. Τα ραντεβουδάκια τους συνέχισαν για αρκετό καιρό αλλά και οι δυο είχαν αποφασίσει να μην πουν τίποτα ακόμα του Γιώργου. Συναντιόντουσαν σε απόμερα ταβερνάκια και μοναχικά μπαράκια και ο καθένας εξομολογιόταν την ζωή του στον άλλο. Είχαν ολοκληρώσει την σχέση τους και ένιωθαν πολύ ευτυχισμένοι και δεμένοι μεταξύ τους...
Όμως εκείνη την βραδιά...Ο Κώστας έφτασε αναψοκοκκινισμένος στο ραντεβού τους. Το πρόσωπο του είχε μια παράξενη αλλά ταυτόχρονα χαρούμενη έκφραση. Η αμηχανία του όμως μόλις κάθισε κοντά της ήταν φανερή...
-Τι συμβαίνει; τον ρώτησε ανήσυχη.
-Πρέπει να σου πω κάτι σημαντικό και θα ήθελα να έχω την υποστήριξη και την κατανόηση σου της είπε.
-Πες μου…με κάνεις και ανησυχώ του απάντησε.
Την κοίταξε σοβαρός στα μάτια και άρχισε να μιλά με δισταγμό...
-Το ξέρεις πόση ανάγκη έχω μια δουλειά έτσι;
-Ναι το ξέρω...του απάντησε σκεπτική.
-Λοιπόν, πριν λίγο καιρό γυρεύανε μηχανικούς σε μια κατασκευαστική εταιρεία και είχα ενδιαφερθεί αλλά δεν είχα πάρει απάντηση και θεώρησα ότι δεν τους ενδιέφερα...
-Λοιπόν;
-Σήμερα πήρα μια ειδοποίηση ότι προσλαμβάνομαι και πρέπει να παρουσιαστώ σε μια εβδομάδα στα γραφεία τους...
-Α πολύ ωραία! απάντησε χαρούμενη η Βάλια...Δεν καταλαβαίνω που είναι το πρόβλημα;
-Η κατασκευαστική εταιρεία δραστηριοποιείται στην Λιβύη....
Η Βάλια τον κοίταξε αποσβολωμένη...
-...Και θα πας; τον ρώτησε ελπίζοντας σε μια αρνητική απάντηση.
-Ναι θα πάω…είναι η μόνη μου ευκαιρία να δουλέψω...θα έρχομαι φυσικά αρκετά συχνά στην Ελλάδα...δεν θα ήθελα να επηρεάσει αυτό την σχέση μας....εξάλλου θα είναι κάτι προσωρινό, μέχρι να βρω κάτι καλύτερο εδώ.
Η Βάλια δεν έλεγε τίποτα...
-Σε παρακαλώ, πες μου κάτι…της είπε.
-Τι να πω;....δεν θα ήθελα να φύγεις αλλά αν θα έρχεσαι συχνά και αν είναι κάτι προσωρινό δεν θα ήθελα να σταθώ εμπόδιο...
Ο Κώστας έσκυψε και την φίλησε...
-Σ’ ευχαριστώ αγάπη μου, της είπε, το ήξερα ότι θα καταλάβαινες....

Οι μέρες πέρασαν γρήγορα και μετά από ένα πικρό αποχαιρετισμό πρώτα με την μητέρα του και μετά με τον Γιώργο και την Βάλια ο Κώστας μπήκε στο αεροπλάνο.

Η πρώτη εντύπωση από την χώρα αυτή δεν ήταν καθόλου καλή. Τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά από την Ελλάδα...υπήρχε πολλή φτώχεια και βρωμιά. Ήτανε και οι συνήθειες των ανθρώπων αυτών που τις θεωρούσε μέχρι και αποκρουστικές...αλλά έπρεπε να αντέξει γιατί τουλάχιστον είχε μια δουλειά.
Τα βράδια μιλούσε καθημερινά με την Βάλια και τον Γιώργο καθώς και με την μητέρα του, που πραγματικά θρηνούσε για τον γιο της που ξενιτεύτηκε, αλλά και πάλι ο πόθος του για δουλειά του έδινε δύναμη να κρατηθεί.
Με τον καιρό άρχισε να συνηθίζει την ζωή εκεί. Άλλωστε η εταιρεία φρόντιζε πραγματικά για την καλοπέραση των υπαλλήλων της. Οι μισθοί ήταν αρκετά ψηλοί και επιπλέον τους κάλυπτε τα έξοδα για να κάνουν μια αρκετά άνετη ζωή. Είχε γνωρίσει και άλλους Έλληνες που δούλευαν εκεί και όλοι μαζί είχαν κάνει μια παρέα που πραγματικά δούλευε σκληρά την μέρα και διασκέδαζε όσο πιο πολύ μπορούσε την νύχτα.
Του άρεσε η ζωή που έκανε. Ήταν πολύ πιο χλυδάτη από αυτή που θα έκανε στην Αθήνα... Έτσι τα καθημερινά τηλεφωνήματα άρχισαν να αραιώνουν σιγά σιγά. Ήταν φανερό ότι η καλοπέραση άρχισε να του φουσκώνει τα μυαλά.
Η Βάλια δεν έλεγε τίποτα αλλά ο Γιώργος του έβαζε τις φωνές. Ο Κώστας δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι είχε πολλή δουλειά, κάτι που δεν έπεισε καθόλου τον φίλο του και κάποια στιγμή τα τηλεφωνήματα σταμάτησαν εντελώς.
Ο Γιώργος αδίκως προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί του. Τα μοναδικά νέα του, τα μάθαινε από την μητέρα του Κώστα. Του άφησε μηνύματα για να επικοινωνήσει μαζί του για κάτι σοβαρό, αλλά και πάλι ο Κώστας δεν ανταποκρίθηκε.

Και ήρθε εκείνη η μέρα που άρχισαν οι φασαρίες στην χώρα και η κατασκευαστική εταιρεία αποφάσισε να αναστείλει τις εργασίες της, για την ασφάλεια του προσωπικού της και να τους στείλει πίσω στην πατρίδα τους μέχρι νεοτέρας ειδοποιήσεως.

Ο Κώστας έφυγε με βαριά καρδιά. Ένιωθε και άσχημα τώρα που θα πήγαινε πίσω και θα έπρεπε να αντιμετωπίσει τον Γιώργο. Όμως δεν είχε επιλογή.

Το αεροπλάνο προσγειώθηκε στην Αθήνα και παρόλο που ένιωθε χαρά που επέστρεφε στην πατρίδα, από την άλλη ένιωθε και ένα δάγκωμα στην καρδιά.
Πήρε το ταξί για το σπίτι του. Η μητέρα του τον περίμενε γεμάτη λαχτάρα. Έπεσε στην αγκαλιά του κλαίγοντας και μέσα από τα αναφιλητά της του έλεγε πόσο της είχε λείψει.
-Έλα μαμά της έλεγε. Δες όμως πόσο καλά περνούσαμε και οι δυο με αυτά που έβγαζα....τώρα να δούμε τι θα γίνει.
-Δεν πειράζει παιδί μου, μην στεναχωριέσαι ο Θεός είναι μεγάλος…του έλεγε.

Οι μέρες πέρασαν και ο Γιώργος δεν έδωσε σημεία ζωής. Ο Κώστας ένιωθε ανακούφιση γι αυτό....όταν μια μέρα, κτύπησε το κουδούνι της πόρτας.
Η μητέρα του είχε πάει στην λαϊκή και έτσι ο Κώστας πήγε να ανοίξει. Στο κατώφλι στεκόταν ο Γιώργος....Ο Κώστας του έκανε νόημα να περάσει και χαμήλωσε το κεφάλι.
Ο Γιώργος μπήκε μέσα αμίλητος και κάθισε στο μικρό σαλονάκι του διαμερίσματος.
-Σαν δεν ντρέπεσαι!!!...του είπε με ένα απαξιωτικό ύφος.
-Ότι και να μου πεις έχεις δίκιο...του είπε ο Κώστας.
-Και δεν μιλώ για μένα αλλά για την Βάλια. Πως μπόρεσες;
-Θα είμαι ειλικρινής....τυφλώθηκα από την ζωή που έκανα εκεί κάτω και δεν ήθελα να έχω υποχρεώσεις πίσω στην πατρίδα...αυτή είναι η αλήθεια...είπε, με την ντροπή να γεμίζει όλη του την ύπαρξη.
-Μάλιστα....τουλάχιστον είσαι ειλικρινής....αλλά πάλι δεν νομίζεις ότι χρωστούσες μια εξήγηση της Βάλιας; Δεν σκέφτηκες την θέση σου απέναντι μου, όταν κορόιδευες την εξαδέλφη μου;
Η ματιά του Κώστα είχε χάσει την ζωηράδα της καθώς είχε σταθεροποιηθεί αμήχανα στο πάτωμα.
-Καμία απάντηση βλέπω! Ωραία! Θα σου πω κάτι τότε, γιατί εγώ δεν είμαι η Βάλια και δεν δέχομαι συμπεριφορές σαν αυτές που πήραμε από σένα...του είπε θυμωμένα. Αυτό που έκανες εγώ δεν το συγχωρώ, γιατί πέταξες στα σκουπίδια την φιλία μας για κάποιας μορφής καλοπέραση που είχες βρει εκεί κάτω...και αυτό ήταν πολύ φτηνό!....χειρότερα από φτηνό όμως, ήταν αυτό που έκανες στη Βάλια, που όχι μόνο την κορόιδεψες και την άφησες να πιστεύει στην δήθεν αγάπη σου και στις δήθεν δουλειές σου, αλλά την άφησες και με ένα μωρό στην κοιλιά και δεν μου έδωσες ποτέ την ευκαιρία να επικοινωνήσω μαζί σου να στο πω. Η Βάλια δεν ήθελε να το ξέρεις, γιατί κατάλαβε πως δεν ήθελες υποχρεώσεις.......
Ο Κώστας τον κοίταζε αποσβολωμένος....και ψέλλιζε...
-Η Βάλια είναι έγκυος;
-Εγώ φεύγω τώρα και ότι θέλεις κάνε…είπε ο Γιώργος και σηκώθηκε
Ο Κώστας είχε μείνει σαν στήλη άλατος.
-Είμαι πατέρας σκεφτόταν...έγκυος...
Όταν συνήλθε η πρώτη του αντίδραση ήταν να τρέξει σπίτι της Βάλιας...όταν του άνοιξε την πόρτα, έπεσε στα πόδια της κλαίγοντας μετανιωμένος για την συμπεριφορά του....και η Βάλια δέχτηκε την απολογία του....τον αγαπούσε τόσο πολύ!!...
Σε λίγους μήνες κρατούσε το παιδί του στην αγκαλιά του. Με τον Γιώργο τα βρήκανε...είχε βρει και μια δουλειά...λίγα χρήματα, αλλά αρκετά για να μην επιστρέψει στην παλιά του δουλειά...η εταιρεία τον ειδοποίησε ότι άρχιζε τις εργασίες της και πάλι...σε μια άλλη αραβική χώρα...Ο Κώστας χαμογέλασε....δεν θα άλλαζε την ζωή του με τίποτα πια...

Αμαλία Πικρίδου Λούκα