ΠΟΙΗΣΗ

Η Πεταλούδα…

 Όταν βραδιάζει

 σε ζωγραφίζω τον ύπνο μου

ξεχνιέμαι  …

κρατιέμαι απ’ στο φτερό σου,

 σε δαγκωμένη κόκκινη σιωπή…

Διανύεις  μακρινές αποστάσεις

με τσακισμένο φτερό !

Αερογραφίες 

εναλλασσόμενων τοπίων

σαν λαβωμένο πουλί ,

ανάμεσα  σε λέξεις ασημένιες

μακρόσυρτες,

 αχόρταγες…

αιωρούμενες κλωστές

τα σπασμένα  φιλιά

κι η φυγή σου

πληγή μου…

      

ΑΝΔΡΕΑΣ Α.ΑΡΤΕΜΗΣ