ΠΟΙΗΣΗ - ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΟΛΑΚΗΣ, Τραγουδώντας στου φεγγαριού το φως.

Τραγουδώντας στου φεγγαριού το φως.

Άνθρωποι δειλοί

με στοιχειωμένα όνειρα

κοιτούν φοβισμένοι

μέσα απ’ τα κλειστά

της καταιγίδας παράθυρα 

τον χρόνο

που περιμένοντας να έρθουν

γέρασε

και κάτωχροι λιβανίζουν

ξορκίζοντας μ’ ευχές

του δρεπανιού το κάλεσμα.

Στις γκρεμισμένες

αφύλακτες σκοπιές

ανταλλάσουν

οι  φρουροί που στ’ άπειρο

αυτομόλησαν

ερωτικά συνθηματικά

με τους τρελούς

της ποίησης αλχημιστές

και τις πρόστυχα

ντυμένες

μάγισσες. 

Χωρίς πρόσωπα

περιδιαβαίνουν

σιωπηλές σκιές

στους ορθάνοικτους

φεγγαροφωτισμένους τάφους

κι ‘ οδύρονται 

μοιρολογώντας

τα δέντρα που κάηκαν

για να φωτίσουν

τα μάτια του κέρβερου

στις μαυροβαμμένες πόρτες

και τις ατέρμονες

στοές του Άδη.

 Το καλοκαίρι

χορεύοντας μεθυσμένο

απ’ το κρασί

των ερωτικών στεναγμών

και υποσχέσεων

του Αυγούστου

κάηκε

με προσάναμμα

την  τραγουδισμενη

απ’ τους ποιητές των άλλων καιρών

προδότρια

της Κερύνειας

θάλασσα.

 

                                                                        

Βολάκης Κων/νος 

Λεμεσός 

4/7/2015