ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΑΡΤΕΜΙΟΥ ΦΩΤΙΑΔΟΥ.

ΕΛΕΝΗ ΑΡΤΕΜΙΟΥ-ΦΩΤΙΑΔΟΥ

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

Κι ενώ ο Μάης ετοιμάζεται για μια τιμητική…έξοδο από τη σκηνή , υποκλινόμενος μπροστά στους θαυμαστές και θιασώτες του, ας κάνουμε μια τελευταία βόλτα από τους ποιητικούς κήπους, να μαζέψουμε χρώματα και ευωδιές, να συλλέξουμε στίχους ανθισμένους, να τους κρεμάσουμε στη σκέψη να έχει να μοσκοβολά και στους μήνες που θα έρθουν. Aς ανεβούμε, λοιπόν,  στα φτερά των χελιδονιών, να κόψουμε λουλούδια από τον ουρανό, κατά τον Γιάννη Ρίτσο.  Γιατί « …είναι ωραίο αίνιγμα τα λουλούδια…» σύμφωνα με τον ποιητή Γιάννη Στίγκα και αξίζει κανείς να το …λύσει για να χαρεί την ομορφιά του.

Αυτή την αναζήτηση της ωραιότητας του άνθους  εκφράζει και η Μυρτιώτισσα όταν γράφει: Ένα λουλούδι εγύρεψα, μονάχα ένα λουλούδι μ᾽ολόγλυκη ευωδιά. Κι εγώ το αντάξιό του για σας θε να’ λεγα τραγούδι, να σας ευφράνω την καρδιά».

Και ο Κώστας Βάρναλης, συνδέοντας το πλήθος και την ομορφιά των λουλουδιών με την τροφή και τη σκέπη που τους δίνει ο ήλιος, γράφει χαρακτηριστικά:

« Τα λουλούδια από χώρες, που ο ήλιος τες πνίγει, σε γαλάζια, χρυσά, κατακόκκινα ρίγη, των πουλιών τα τραγούδια, που αχούν σε νερά, σε κλαριά, με φεγγάρι και μ’ ήλιο, της ζωής τη χαρά, της χαράς το βασίλειο, όπου πάω και σταθώ μ’ ακλουθούν,

όλο ζέστα, ευφροσύνη και φως, το τραγούδι κι ο ανθός.»  Aσυγκίνητος δεν μένει ούτε ο Κωστής Παλαμάς μπροστά στο κάλλος των λουλουδιών και ειδικά των πανσέδων. Με ποιητική μαεστρία γράφει για την ιδιαίτερη αγάπη του: «Στον κήπο μού γελούσανε τα ρόδα, οι μενεξέδες , κάτου από πέπλους μού έστελναν δροσοχαιρετισμούς. Και πέρασα. Οι αμύριστοι στοχαστικοί πανσέδες με κοίταζαν, ασάλευτοι. Και στάθηκα σ’ αυτούς.»

Και αν για τον Παλαμά τα λουλούδια αποπνέουν στοχαστική διάθεση, για τον Νίκο Εγγονόπουλο  είναι η ίδια ευγένεια στα μάτια μιας αγαπημένης. « Είχες όλη την ευγένεια των λουλουδιών μες την καρδιά σου, μες στα μαλλιά σου, μέσα στο βλέμμα σου.»

Την τιμητική του στις ποιητικές αναφορές έχει ο λεγόμενος βασιλιάς των λουλουδιών , το τριαντάφυλλο. Σύμβολο ανυπέρβλητης ομορφιάς, συνυφασμένο με το ίδιο το χρώμα του πάθους και της ζωής.  Γνωστοί οι υπέροχοι στίχοι του Οδυσσέα Ελύτη: «΄Ετσι συχνά όταν μιλώ για τον ήλιο μπερδεύεται στη γλώσσα μου  ένα μεγάλο τριαντάφυλλο κατακόκκινο. Αλλά δεν μου είναι βολετό να σωπάσω.» Για τον Γιώργο Σεφέρη το τριαντάφυλλο βαπτίζεται πιο πολύ  ρόδο και συμβολίζει την ίδια τη μοίρα σε έναν άτυχο έρωτα. Πολύ γνωστό το ποίημά του « Ερωτικός Λόγος», όπου γράφει :  «Ρόδο της μοίρας, γύρευες να βρεις να μας πληγώσεις , μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί.»

Ο Νίκος Καρούζος από την άλλη, δίνει μάλλον στην τριανταφυλλιά και στα άνθη της τη σημασία της ίδιας της ζωής , της ομορφιάς και της δροσιάς της που χάνονται στο πέρασμα του χρόνου. Γι΄αυτό και γράφει: « Η αγωνία υπερβαίνει τη ζωή, γι’ αυτό κι αχρηστεύει τις απολαύσεις. Αχ, τι λάκκος από σκοτάδι που κάποτε μ’ έναν κόκορα στο κεφάλι για να τρελάνω τη νύχτα ούρλιασα ξαφνικά σαν να μου φύτεψαν βόλι:

-Μια τριανταφυλλιά στο φεγγαρόφωτο! Τι φρίκη, την τρώνε τα δευτερόλεπτα!»

Κλείνοντας αυτό το αφιέρωμα, στεκόμαστε στον ποιητή Βύρωνα Λεοντάρη, ο οποίος συνδέει την ομορφιά του άνθους με το κάλλος της ανθρώπινης ψυχής. Τη γνησιότητα και την ωραιότητα του ανθρώπου γυρεύει μέσα στα πέταλα της ωραιότητας της φύσης. Γι΄αυτό και γράφει στους στίχους του: « Τι μοίρα αλήθεια αυτή! …πάντα να στέκεις γλυκός κι αλύγιστος σαν άνθος ανθρωπιάς…»