Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ
Διαθήκη αφήνω όλους μου τους στίχους
να τους κάψουν, ακόμα και τους άγραφους.
Βορά για τους λαίμαργους γλάρους
της αφρόεσσας θάλασσας των λογισμών μου.
Όσον αφορά τις ακουαρέλες, πολύχρωμες
σερπαντίνες ας γίνουν στο καρναβάλι
του μεγάλου ξεφαντώματος, όταν πεθάνω,
για να ξαναεπιστρέψουν πίσω στη ζωή.
Οι θεραπείες μου, πτερόεσσες πάντα,
ας χαθούν στις ψυχές και τη νόηση,
στους σκόρπιους διαβάτες που διασταύρωσαν
τα μονοπάτια της ανοιχτής καρδιάς μου.
Ο γιός μου ας με συγχωρέσει.
Δύσκολο να’χεις μάνα μια ποιήτρια.
Έκανα ότι μπορούσα να τον αφήσω ελεύθερο,
να μη γίνει ποτέ του Προμηθέας- δεσμώτης.
Πάθος για Ζωή, η διαδρομή μου…
Άκου, ο χώρος, τ’αντικείμενα ηχούν μουσική.
Γλυπτό σωμάτων η
ύπαρξη, που αναδεύεται.
Ο χορός των ψυχών, γλεντοκόπημα, μπορώ να φύγω.
Προσδοκώ να πετάξω σε σχηματισμό σμήνους,
μαζί με τις άλλες αγριόπαπιες, μακριά
απ’ τα σκάγια των κυνηγών του βάλτου.
Μακριά εκεί στο απέραντο γαλάζιο.
Εργαστήρι ποίησης, Χανιά, 22.5.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου