ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ - ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ

Κάποιος είχε ασχοληθεί επί ώρες μαζί της... Κάποιος καλά εξοικειωμένος με την τέχνη του πόνου. 

Εδώ και τρία χρόνια η ιατροδικαστής Σάρα Λίντον μετακόμισε στην Ατλάντα, αφήνοντας πίσω το τραγικό παρελθόν της. Μόλις έχει αρχίσει να στέκεται και πάλι στα πόδια της, όταν ένα περιστατικό στο νοσοκομείο όπου εργάζεται έρχεται να ξυπνήσει τους εφιάλτες από τους οποίους νόμιζε πως είχε γλιτώσει. Η νέα γυναίκα που φέρνουν εσπευσμένα στην εντατική έχει μεν χτυπηθεί από αυτοκίνητο, αλλά το γυμνό και βάναυσα κακοποιημένο σώμα της μαρτυρά ότι πρώτα έπεσε θύμα κάποιου διεστραμμένου νου. 

Την υπόθεση αναλαμβάνουν ο ειδικός πράκτορας Γουίλ Τρεντ και η συνάδελφός του Φειθ Μίτσελ, και μαζί με τη Σάρα αρχίζουν να ερευνούν τη ζωή αυτής της γυναίκας. Τίποτα, όμως, δεν μπορεί να τους προετοιμάσει γι’ αυτά που θα ανακαλύψουν σκαλίζοντας το παρελθόν της. Επειδή κάθε τους βήμα τούς φέρνει όλο και πιο κοντά στον πιο αδίστακτο σαδιστή δολοφόνο που συνάντησαν ποτέ.

Από τις πιο διάσημες συγγραφείς στον κόσμο - 30 εκατ. αντίτυπα παγκοσμίως

…και δυο λόγια από τη συγγραφέα 

Μια φορά, σε ανάγνωση κάποιου βιβλίου μου, μια γυναίκα σηκώθηκε και μου είπε: «Ελπίζω να το πάρετε ως κομπλιμέντο, αλλά γράφετε σαν άντρας».

Το επίθετό μου [Σλότερ: Σφαγή] δεν είναι ψευδώνυμο. Απλώς στάθηκα τυχερή. Ευτυχώς που δε γράφω ρομαντικά μυθιστορήματα.

Ως παιδί, ποτέ δεν ταίριαξα κάπου, επειδή πάντα με ενδιέφεραν πολύ σκοτεινά πράγματα. Πάντα διάβαζα και πάντα ήμουν μοναχική. Δεν αισθανόμουν ποτέ, όμως, απομονωμένη. Απλώς μου άρεσε να είμαι μόνη. Πιστεύω πως κάποιοι άνθρωποι απολαμβάνουν τη μοναχικότητα και κάποιοι όχι, κι εμένα από παιδί μού άρεσε πολύ. Όταν ήμουν δώδεκα χρόνων, επισκέφθηκα την αδερφή μου στην Αγγλία. Πέρασα τον περισσότερο καιρό στο διαμέρισμά της διαβάζοντας. Μου έλεγαν: «Είσαι στην Αγγλία! Πήγαινε να δεις τα κάστρα!» Κι εγώ τους απαντούσα: «Μόλις ανακάλυψα βιβλία σαν το Όσα παίρνει ο άνεμος, το Helter Skelter και Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας».

Όταν είμαι «σε φόρμα», μπορώ να γράφω και επί 12-13 ώρες. Δε βλέπω καν γύρω μου. Θα μπορούσα να γράφω ακόμα και μέσα σε ντουλάπα. Απλώς μπαίνω σ’ ένα νοητό κουκούλι. Είμαι μόνο εγώ και η ιστορία μου.

(Απόσπασμα από συνέντευξη της Κάριν Σλότερ στο www.telegraph.co.uk)