ΕΛΕΝΗ
ΑΡΤΕΜΙΟΥ-ΦΩΤΙΑΔΟΥ
ΜΕ ΤΟ ΦΑΚΟ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ
Στεκόταν σιωπηλός
περιμένοντας υπομονετικά τη σειρά του για να ευχηθεί βίο ανθόσπαρτο στη
νεόνυμφη ευτυχία απέναντί του. Ευτυχία; Κανονικά αυτή ήταν η λέξη, σε όσα
λεξικά κι αν έπρεπε να ανατρέξει. Δυο νέοι άνθρωποι, έτοιμοι να βαδίσουν τις
ατραπούς αυτού του κόσμου, με την ευλογία Θεού και ανθρώπων, με σύμμαχο τον
έρωτά τους και όπλο την ενωτική αγάπη τους, ενάντια σε όλες τις διασπάσεις των
καιρών. Χαμογέλασε. Ακόμα και τώρα στα εξήντα παρά κάτι, μπορούσε να σκέφτεται
τον έρωτα σαν ένα μικρό γαλάζιο πουλί που τσιμπολογά μέσα στην πλήξη και την
μετατρέπει σε μικρές μπουκιές από θαύμα.
Η ανθρωποσύναξη προς το ζεύγος κινείτο με απελπιστικά αργούς
ρυθμούς. Ο επιφανής πεθερός, ο πολιτευόμενος συμπέθερος ήταν δυο πόλοι έλξης για τους διάφορους που
εξαρτώνταν κατά ποικίλους τρόπους από τις αποφάσεις και την επιρροή τους. Κι ίσταντο εκεί σαν νεομάρτυρες, θυσία στο
βωμό μιας ξεφτισμένης κοινωνικότητας, με χαμόγελα πλαστικά, χειραψίες αμήχανες,
βλέμματα που ξεκινούσαν από το άπειρο και καταλήγαν στο κενό. Κάποτε αρπάζονταν
από το φόρεμα της διπλανής –ξεπερασμένη μόδα – από τα μπιζού της παραπέρα –
ιμιτασιόν και δε συμμαζεύεται – κι ύστερα ετούτη η …κοινωνική περιπλάνηση
καρφωνότανε στις μύτες των παπουτσιών και πρόσμενε το επόμενο βήμα προς τη
συντέλεση του καθήκοντος. Να΄ταν τουλάχιστον
μες στις πρασιές του Παραδείσου το ζευγάρι, να΄τανε κι ο έρωτάς τους ένα
μυστήριο με αρχέγονες ρίζες, που τους κρατούσε τον παλμό και το βήμα της ζωής!
Χαλάλι όλη αυτή η καρτερία, αν δυο άνθρωποι , υπακούοντας σε όλους τους νόμους
της χημείας,
είχανε βρει ανάμεσά τους την τέλεια, τη μαγική ένωση της ανθρώπινης
ύπαρξης και συνύπαρξης!
΄Υστερα λες και φύσηξε αέρας ανασχηματισμού, κάποιοι
κινήθηκαν δεξιότερα, μπόρεσε εκείνος να διεισδύσει στο κέντρο της ουράς, ένιωσε
αιχμάλωτος ανάμεσα στα αρώματα και τις τσάντες των κυριών, χαλάρωσε τη γραβάτα
γυρεύοντας μια στάλα ανακούφιση. Και
τότε ήρθε το λογύδριο να του γεμίσει τα
αυτιά, να του αδειάσει την αντοχή . Γιατί οι κυρίες γύρω του ήτανε πολύ καλά
πληροφορημένες και με το ενδιαφέρον
δήθεν του συμπάσχοντος μιλούσανε για την άτακτη ζωή της νύφης, για τον γνωστό
σε όλους έκλυτο βίο της, τα πάρτι και τα ταξίδια κάθε τόσο στην Ευρώπη , τους
διάφορους συντρόφους που άλλαζε με την ίδια συχνότητα που άλλαζε το χρώμα στα
μαλλιά , για τις φήμες που την ήθελαν να είχε κάνει ήδη δυο εκτρώσεις και τώρα
με τον γαμπρό, μη φανταστείς, τρεις μήνες μόνο γνωριμία, μα φαίνεται ευλόγησε ο
Θεός καρπόν κοιλίας από τις πρώτες μέρες της συνεύρεσης, πήγε να πιαστεί από το
σύντομο της σχέσης ο γαμπρός, μπήκε στη μέση ο πεθερός και όλο το σόι , πέσανε
τα λεφτά και οι διευθυντικές θέσεις στην εταιρεία, στρώθηκε και ο δρόμος για
τις φιλοδοξίες του πατέρα στην πολιτική-χρήμα μόνο να ρέει προς άγραν ψήφων και ψηφοφόρων – και ιδού
τώρα το ερωτευμένο ζεύγος λιγάκι αμήχανο, λιγάκι ζαλισμένο, λες από πτώση σε
γκρεμό, να στέκεται και να δέχεται τα συγχαρητήρια για το ευτυχές γεγονός.
Οι κυρίες έπαψαν το μονόλογο σε στιλ διαλόγου, για να φτιάξουν τα μαλλιά και το κραγιόν ένα βήμα
πριν από τα συγχαρητήρια και τα φλας του φωτογράφου. Εκείνος καθάρισε όσο
μπορούσε το βλέμμα του από τα υπολείμματα της συντριβής του φτερωτού μικρού Θεού, κοίταξε απλώς το πρόσωπο των νεονύμφων κι
άφησε ένα πικρό χαμόγελο σαν σκοτωμένο έρωτα να ντύσει την ευχή που θα΄πρεπε να
τους δώσει σε λίγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου