EΛΕΝΗ ΑΡΤΕΜΙΟΥ –ΦΩΤΙΑΔΟΥ
ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΩΝ
ΛΕΞΕΩΝ
Η αίθουσα εκδηλώσεων κατάμεστη εδώ και ώρα από κόσμο.
Γονείς, παππούδες, γιαγιάδες, που έτρεξαν να
εξασφαλίσουν μια προνομιούχα θέση και να παρακολουθήσουν με καμάρι
παιδιά και εγγόνια στη χριστουγεννιάτικη γιορτή. Θα βγουν σε λίγο τα πιτσιρίκια
του Νηπιαγωγείου να παρουσιάσουνε με σκέρτσο και αθωότητα τη Φρικαντέλα, τη
μάγισσα που μισούσε τα Χριστούγεννα .Και να σε λίγο η …πρωταγωνίστρια με το ψηλό καπέλο, το σουφρωμένο ύφος, τη
σοβαρή έκφραση, τόσο σοβαρή που φαίνεται αστεία κι ο κόσμος αυθόρμητα ξεσπά σε
γέλια και χειροκροτήματα ταυτόχρονα, ενθαρρύνοντάς την να πει τα τρομερά λόγια
της μάγισσας που αποστρέφεται κάθε τι χαρούμενο και γιορτινό. Η τελική έκβαση
του έργου γνωστή σε όλους και προβλέψιμη. Η μάγισσα νικημένη από τα παιδιά και
την εμμονή τους , παρά τις δυσκολίες , να λένε
εμφαντικά τα κάλαντα , γίνεται ένα με τη γιορτινή ατμόσφαιρα της αγάπης
, της μοναδικής ατμόσφαιρας που μόνο τα Χριστούγεννα ξέρουν να δημιουργούν. Και
χαμογελούν τα παιδιά που νίκησαν την κακία, χαμογελά και η μάγισσα που έλυσε
πλέον τα μάγια της μοχθηρίας και μπορεί να αφεθεί στο ωραίο των ημερών, στο
μοναδικό και ανυπέρβλητο νόημα των Χριστουγέννων. Πέφτει παρατεταμένο χειροκρότημα για την
ευτυχή κατάληξη της παράστασης μέσα από τις
χαριτωμενιές των παιδιών, τα σκέρτσα και τα νάζια τους μπροστά στον
ενθουσιασμό των μεγάλων. Μα η παράσταση δυστυχώς δεν έχει συνέχεια. Η Φρικαντέλα, η κάθε είδους Φρικαντέλα δεν
εξαφανίζεται ως διά μαγείας με το που πέφτει η αυλαία του έργου. Δεν βγάζει τα
ρούχα, δεν αφαιρεί το μακιγιάζ της, παρά μόνο βγαίνει στους δρόμους νυχτιάτικα, τρυπώνει κάτω από τις
χαραμάδες και αλαφιάζει όσους γυρεύουν μια μικρή ανάσα χαλάρωσης μέσα στην
ανάπαυλα των διακοπών. Είναι η μάγισσα που μισεί τη χαρά και την ανεμελιά και
φορά λογής λογής προσωπεία. Πότε λέγεται ανεργία πότε απόλυση άλλοτε πάλι ανασφάλεια
ή απαισιοδοξία , γκρίνια, μιζέρια και δε συμμαζεύεται. Είναι μονίμως σκυθρωπή ακόμα κι όταν γύρω
αναβοσβήνουν τα στολισμένα δέντρα , ακόμα κι όταν χύνονται οι μελωδίες των
γιορτών στους δρόμους και στα καταστήματα, ακόμα κι όταν ένα παιδί χαμογελάει
μπροστά σε μια στολισμένη βιτρίνα, σε μια φάτνη που απεικονίζει τη γέννηση, σε
μια Παραμυθούπολη που υπόσχεται ώρες μαγικές και ανεπανάληπτες. Φαίνεται πως η νέα
Φρικαντέλα, η δική μας Φρικαντέλα , αυτή
που μας καταδυναστεύει χρόνια που
φαίνονται αιώνες, αυτή λοιπόν η Φρικαντέλα
χρειάζεται άλλου είδους κάλαντα
για να αγαπήσει τα Χριστούγεννα.
Πιο ζεστά , πιο ειλικρινή, απ΄την καρδιά , από τα λάθη και τα πάθη μας
βγαλμένα. Κι ίσως μια καινούρια εκδοχή θα έπρεπε να ήταν η εξής:
« Καλήν εσπέραν άρχοντες κι αν είναι ορισμός σας, ο
΄Ανθρωπος να γεννηθεί μέσα στο σπιτικό σας. Ο ΄Ανθρωπος που θ΄αγαπά, θα
νοιάζεται, θα τρέχει, που θα πονεί, θα συμπονεί , φιλότιμο θα έχει. Που την
πατρίδα θα τιμά , ως γνήσιος πατριώτης και πάνω απ΄όλα πάντοτε θα θέλει το καλό
της!»
Κι αυτά τα κάλαντα ας μην έχουν τη μόνιμη επωδό « Κι από
χρόνου». Ας βρουν την πλήρη εφαρμογή και ολοκλήρωσή τους στο Σήμερα.
Μόνο στα χριστουγεννιάτικα παραμύθια το κακό γίνεται
απρόσμενα καλό. Στη ζωή τα πράγματα θέλουν περισσότερο κόπο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου