“.....και το ΤΕΡΑΣ ‘’
(αστυνομικό διήγημα)
ΦΘΙΝΌΠΩΡΟ 2014
ΑΘΗΝΑ.
“.....και το ΤΕΡΑΣ ‘’
Κάθε πρωί
απαρέγκλιτα στις 7.30. Θα έπρεπε να είναι πολύ άρρωστη για να αλλάξει την
πρωινή αυτή συνήθεια που φανέρωνε, εκτός από τη
αγάπη της στη συγκεκριμένη
δουλειά, την επαγγελματική της συνείδηση.
Έτσι και δεν φορούσες
ρολόι και έβλεπες την κυρία Ζηρίδη να μπαίνει στο αυτοκινητάκι της που ήταν
μόνιμα παρκαρισμένο μπροστά στην μονοκατοικία της, ήξερες ότι η ώρα ήταν 7.30 on the dot, βρέξει χιονίσει.
Μα εκείνο το πρωινό
η Μίρκα Ζηρίδη με έκπληξή της διαπίστωσε ότι αυτοκίνητο δεν υπήρχε …
Άλλο και τούτο…
Να το είχε παρκάρει
αλλού και να το είχε ξεχάσει;
ΑΠΟΚΛΕΊΕΤΑΙ.
Μια συνήθεια χρόνων
, έτσι και της αλλάξεις βηματισμό σε ξενίζει εσένα τον ίδιο πρώτα πρώτα και
αναρωτιέσαι το ‘’γιατί.’’ Προβληματίζεσαι και αναγκαστικά θέλεις δεν θέλεις
θυμάσαι την αλλαγή. Οπόταν η σκέψη περί παρκαρίσματος αλλού, αποκλείονταν .
Απλά , θα το θυμόταν.
Τι απέμενε να
σκεφτεί λοιπόν ;
ΚΛΟΠΗ.
Αναμφισβήτητα.
Όμως δεν είχε χρόνο
να καθίσει και να σκεφτεί περισσότερο για το θέμα αυτό, την παρούσα στιγμή .
Έπρεπε επειγόντως να βρει ταξί για το γραφείο της δεδομένου ότι την περίμενε ,
εκτός του φόρτου της καθημερινής της δουλειάς και ένα σημαντικότατο ραντεβού.
Αναζήτησε ταξί και
ευτυχώς βρήκε αμέσως.
Στον τομέα αυτόν
τουλάχιστον αυτού του μέσου μεταφοράς , με έκπληξή σου διαπιστώνεις τον
τελευταίο καιρό και τούτο το φαινόμενο, της άμεσης εύρεσης ταξί, πράγμα
απίστευτο τα περασμένα χρόνια . Αποτέλεσμα της Κρίσης . Ο κόσμος δεν έχει
χρήματα πια για την πολυτέλεια του ταξί. Το χρησιμοποιεί μόνο για έκτακτες
ανάγκες καλή ώρα σαν τη Μίρκα.
Μπήκε μέσα και
κάθισε, βγάζοντας στεναγμό ανακούφισης. Είχε καθυστερήσει ήδη, ένα ολόκληρο
λεπτό!
Κατά τη διάρκεια της
διαδρομής μελετούσε τις σημειώσεις της , όπως έκανε πάντοτε . Και όταν έκλεισε
πια την ατζέντα της και αφηρημένα σήκωσε τα μάτια προς το παράθυρο, κατάπληκτη
διαπίστωσε ότι ΑΥΤΗ , ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΣΥΝΉΘΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗ που έπρεπε ο ταξιτζής να
ακολουθήσει.
«Συγγνώμη κύριε,
καταλάβατε πού είπα να με πάτε;»
Καμία απάντηση.
«Άνθρωπέ μου σου
μιλάω. Πού πηγαίνεις από δω , μου λες;»
Καμιά απάντηση.
« Έεεεε, εσύ
στο τιμόνι. Κουφάθηκες άνθρωπέ μου; Ρωτώ
πού πάμε από δω. Πες μου , γιατί ανοίγω
την πόρτα και πετάγομαι όξω.» είπε η κυρία Μίρκα Ζηρίδη εν εξάλλω καταστάσει
διατελούσα.
«Άνοιξε κυρία . Δεν
σε εμποδίζω. Και πήδηξε όπως είπες. Προς ενημέρωσή σου όμως σε πληροφορώ ότι
Νοσοκομείο εδώ τριγύρω καθ’ όσον είμαι σε θέση να ξέρω ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Ένα γραφείο
Τελετών εκεί λίγο πιο κάτω υπάρχει. Σου κάνει; Είναι μια πιθανότατη προοπτική.»
«Μα τι συμβαίνει
καλέ μου κύριε ; Σαν απαγωγή μου μοιάζει το όλο σκηνικό.»
«Μα τι εξυπνάδα και
η δική σου !Μπράβο, αυτό είναι ακριβώς. ΑΠΑΓΩΓΗ».
«Ναι ε; Και ο
λόγος;»
«Ο λόγος τι;
Περιμένεις από μένα να σου τον πω; Κι’ εγώ ένας απλός υπάλληλος είμαι, πού θες
να ξέρω; Σε λίγο , φαντάζομαι θα μάθεις.»
Της γυναίκας το μυαλό το εύστροφο πήρε τέτοιες στροφές
γρήγορες, που κινδύνεψε να εκτροχιαστεί πάνω σε καμιά απ’ αυτές , και του λέει
αφελώς:
«Άκου κύριε ταξιτζή
που ταξιτζής δεν είσαι. Η αφεντιά μου τη στιγμή αυτή που μιλάμε όφειλε νε είναι
παρούσα σε μία σημαντικότατη συνάντηση . Αν λοιπόν με πας στο γραφείο μου , εγώ
, ξεχνώ τη συμμετοχή σου στη γελοία τούτη απαγωγή και σ’ εσένα δίνω τρεις φορές
παραπάνω χρήματα απ’ ό, τι σου δίνει ο
ανεγκέφαλος αφέντης σου που σε έμπλεξε
σε μια τέτοια ιστορία. Που σημαίνει ότι αν συλλάβουν εκείνον για την
άνομη πράξη του και η θέση η δική σου θα έχει τα χάλια της, Θα θεωρηθείς ως
συνεργός του, και εγώ θα υπερθεματίσω υπέρ αυτής της άποψης. Λοιπόν τι λες;
«Αχ κυρία κυρία…
Φαίνεστε πολύ αθώα.
Νομίζετε αφελώς ότι μπορώ εγώ να κάνω κάτι τέτοιο; Εάν το κάνω, αύριο κιόλας
ίσως ακούγατε από το ραδιόφωνο ή την T.V.,ότι ‘ανευρέθη πτώμα αγνώστου ανδρός
εκτελεσθέντος με σφαίρα στο δόξα πατρί του.’ Οπόταν το γραφείο Τελετών που προανέφερα θα εξυπηρετήσει τη δική μου
υπόθεση .Για τον εκεί υπεύθυνο είναι το ίδιο . Τι εσύ, τι εγώ. Έτσι δεν είναι
κυρία; Με καταλαβαίνεις φαντάζομαι….»
«Αμ σε καταλαβαίνω,
πώς δεν σε καταλαβαίνω. Και πού υποτίθεται πηγαίνουμε; γιατί εγώ από εδώ , δεν
νομίζω να έχω ξαναπεράσει. Τα απαίσια αυτά μέρη μόνο κάτι εφιάλτες μου
θυμίζουν».
«Είναι ο παλιός ο
δρόμος. Μάλιστα λένε ότι είναι ο ίδιος
που χρησιμοποιούσαν οι Αρχαίοι μας. Όση ευρύνοια και αν είχαν δεν υπέθεσαν ποτέ
ότι θα χρειαζόταν κάποια μελλοντική περίοδο να τριπλασιαστεί το πλάτος του,
λόγω των οχημάτων που θα κατείχαν οι απόγονοι. Και οι Αρχαίοι μας ξέρετε δεν ήταν και άνθρωποι
που δεν έβλεπαν πολύ πιο μακριά από την εποχή τους. Τα γεγονότα όμως των
μετέπειτα γενεών τους ξεπέρασαν βλέπετε,
και ο δρόμος τους, μας ήταν πια άχρηστος. Μπορεί αυτόν τον δρόμο που εσείς
απαξιώνετε να τον έχει περπατήσει ένας Περικλής ένας Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας
ή ο Σωκράτης… Δείτε το και έτσι…
Σε μισό λεπτό
φτάνουμε….»
Και αυτά ήταν τα
τελευταία λόγια που άκουσε από το στόμα του υποτιθέμενου ταξιτζή η Μίρκα.
Μια τεράστια πόρτα
με ηλεκτρικό μηχανισμό, άνοιξε μπροστά τους και το ταξί γλίστρησε σε έναν κήπο
απίστευτης ομορφιάς . Ανθόκηπος και το άρωμα των λουλουδιών σε μεθούσε.
‘’ Για απαγωγή ,
καλά αρχίζουμε’’ σκέφτηκε πικρόχολα η κυρία Ζηρίδη. Τώρα , αν δεν είναι το άρωμα κι’ αυτό τεχνητό, faux δηλαδή, όπως και ο ταξιτζής και αν τα
λουλούδια δεν έχουν αγκάθια απ’ αυτά που προκαλούν τέτανο ( αν θυμηθούμε τι έπαθε
η Ίγκριντ Μπέργκμαν στη ‘’Γη της
Επαγγελίας’’), μένει να το δούμε’’ συμπλήρωσε τη σκέψη της η κυρία, δίνοντας
κουράγιο με το χιούμορ της στον εαυτό της.
Είχε καιρό να στενοχωρηθεί
αργότερα . Εκείνο που τώρα την απασχολούσε ήταν να ανακαλύψει ΠΟΙΟΙ κρύβονταν
πίσω από την ιστορία της απαγωγής τούτης και βέβαια τι λύτρα θα ζητούσαν και
από ποιον, αφού η ίδια ούτε σύζυγο είχε, ούτε παιδιά, ούτε συνέταιρο,--
αφεντικό του εαυτού της ήταν--, μα ούτε και συγγενείς. Επομένως τα λύτρα, από ποιον θα τα
ζητούσαν; Κατ’ ευθείαν από την …τράπεζα;’’ αναρωτήθηκε και
την έπιασαν άθελά της τα γέλια.
Ο ταξιτζής , που
ταξιτζής δεν ήταν , την οδήγησε σε ένα δωμάτιο και εκεί την άφησε αμίλητος , να
περιμένει για ώρα πολύ μόνη της .
Τα νεύρα της
τσατάλια παρά το χιούμορ της των προηγούμενων λεπτών . Η διάθεσή της διαρκώς
άλλαζε από τη φοβερή ανασφάλεια τη μια στιγμή στην πλήρη απάθεια την αμέσως
επόμενη . Και περιέργεια . Μεγάλη περιέργεια, γιατί δεν ήταν δα και καμιά
βαθύπλουτη η Ζηρίδη για να υποθέσει ότι απέβλεπαν σε μια γερή αφαίμαξη του
τραπεζικού της λογαριασμού. Και ο δικός της ο λογαριασμός όπως των περισσοτέρων
Ελλήνων Επιχειρηματιών απείχε κατά πολύ των ενδόξων ημερών του παρελθόντος .
Οπόταν;;;;
Τσατάλια τα νεύρα
της λοιπόν και το πιθανότερο να αρχίσει σε λίγο να ξεσπάει στα ωραία
αντικείμενα με τα οποία ήταν
διακοσμημένο το δωμάτιο.
«Τς τς τς, ήρεμα ,
ήρεμα κυρία Ζηρίδη . Τι τρόπος είναι αυτός;» ακούγεται μια φωνή από το πουθενά.
«Ενώ ο δικός σας ε;
!» απαντά η Μίρκα κατανευριασμένη. Τι με θέλεις άνθρωπέ μου;( άνθρωπος , ή κάνω
λάθος;)» συνέχισε η Ζηρίδη άφοβα.
«Δεν κάνετε καθόλου
λάθος κυρία μου . Έτσι είναι όπως το λέτε ακριβώς».
«Άφησε τις ευγένειες
και λέγε. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Εγώ ξέρεις, όση ώρα μου τρως έχοντάς με
κλεισμένη εδώ μέσα, χάνω χρήματα , χρήματα πολλά, από μια συμφωνία που πήγαινα
να κλείσω.»
«Αυτό ακριβώς είναι
το θέμα μας κυρία μου , Η συμφωνία που λέτε ΔΕΝ έπρεπε να κλειστεί. Γι’ αυτό
σας έφερα εδώ. Για να σας το πω. Γιατί, αν σας το ζητούσα τηλεφωνικώς ή αν
ερχόμουν στο γραφείο σας, θα μου δίνατε σημασία; Φαντάζομαι πως όχι.»
«Και τι σας κάνει να
νομίζετε ότι με τον τρόπο που μετήλθατε, ΕΓΩ πρόκειται να συμφωνήσω μαζί σας;»
«Μα τι αγριάδες
είναι αυτές ; Εγώ έτσι σας ομιλώ; Κυρία μου ηρεμήστε και θα σας εξηγήσω.»
«Και γιατί δεν μας
κάνετε την τιμή να μιλήσουμε ενώπιος ενωπίω και όχι παίζοντας κρυφτούλι ; Και
μόνο από τούτο το γεγονός βγάζω το συμπέρασμα ότι είστε ένας σκοτεινός, αδίστακτος και ύποπτος τύπος».
«Έχετε απόλυτο δίκιο.
Είμαι όλα αυτά και άλλα τόσα . Και καλά θα κάνετε να το πάρετε απόφαση ότι αν
δεν έχω την απόλυτη βεβαιότητα ότι θα κάνετε αυτό που ζητάω , το ωραίο τούτο
δωμάτιο στο οποίο τώρα βρίσκεστε θα
γίνει το σπίτι σας μέχρι να επιτευχθεί ο σκοπός μου. Όσο γρηγορότερα το
καταλάβετε αυτό, τόσο καλύτερα για την απόκτηση της ελευθερίας σας».
«Ωραία. Ας
υποθέσουμε ότι στην όποια απαίτησή σας εγώ ενδίδω, τι σας κάνει να πιστεύετε με
σιγουριά ότι εγώ μόλις φύγω από εδώ δεν θα αναιρέσω κάθε θετικό για σας στοιχείο
που θα βγει από το στόμα μου τώρα;»
«Από το στόμα σας
ίσως. Ποια είναι η γυναίκα που μπορείς να στηρίζεσαι σε ό, τι λέει σε ό, τι υπόσχεται
σε ό, τι συναινεί;»
«Τότε ;»
«Υπάρχουν τα συμβόλαια , τα χαρτιά, οι υπογραφές.
‘’Lα parole s’
enfuit et l’ ecriture demeure*’’δεν λένε οι Γάλλοι; Θα υπογράψετε και αμέσως μετά θα πάτε στο ….
Ναι… θα πάτε στο καλό.»
«Οποία γαλατική
ευγένεια!
Αναρωτιέμαι , εσείς
έτσι επιτυγχάνετε το σκοπό σας πάντοτε; Με πειθαναγκασμούς;»
«Ω όχι πάντα .
Σπανίως . Και μια από τις σπάνιες φορές είναι και τούτη, όπως σπάνια γυναίκα
είστε και σεις κυρία μου . Παρακαλώ καθίστε , ηρεμήστε και σε λίγο , σε πολύ
λίγο, θα τα πούμε εκ του σύνεγγυς.
Εντωμεταξύ , στο
ψυγείο μπορείτε να βρείτε ό,τι θελήσετε. Σαν στο σπίτι σας λοιπόν . Τα λέμε…» είπε η
φωνή και το κύκλωμα έκλεισε.
H
Ζηρίδη τρέμοντας από θυμό και ανίσχυρη λύσσα, κάθισε στη ριλάξ πολυθρόνα
πίνοντας μια παγωμένη βυσσινάδα, το ποτό στο οποίο είχε ιδιαίτερη προτίμηση και
νόμιζε ότι την ηρεμούσε. Το δε τεράστιο
ψυγείο ασφυκτικά μα όχι άναρχα, γεμάτο.
΄΄Αυτός ο τύπος, στα
δωμάτια του σπιτιού του βάζει τα ψυγεία του ή το έκανε κατ’ εξαίρεσιν εν όψη
της φυλάκισής μου εδώ μέσα;΄΄ Την έπιασε πανικός.
(*Τα λόγια φεύγουν,
τα γραφτά μένουν)
Θα είχε προμελετήσει
βέβαια την απαγωγή καθώς και τη φυλακή της ,άλλη λογική εξήγηση για την ύπαρξη
του ψυγείου στον πολυτελή χώρο του δωματίου, δεν εύρισκε.
Αμέσως μετά τις πρώτες γουλιές του αναψυκτικού της, την
έπιασε απελπισία. Τι θα γινόταν αν το ποτό της έφερνε …διούρηση; Τι ντροπή θεέ
μου…
Μα άδικα απελπίστηκε
. Και άδικα σταμάτησε να απολαμβάνει το γλυκό της ρόφημα γιατί πήρε το μάτι της
σε μια διακριτική πορτούλα στο έμπα του δωματίου τα δύο χαρακτηριστικά γράμματα
που την χαροποίησαν περισσότερο από το να έβλεπε μπροστά της την αίθουσα του
…θρόνου!!! W.C. μάλιστα . Είχαν όλα προβλεφτεί στην
εντέλεια.
΄΄Ποιος να είναι
πανάθεμά τον, ΄΄ αναρωτήθηκε. ΄΄ Και
γιατί ήταν τόσο σπουδαίο γι’ αυτόν το να ματαιωθεί η συμφωνία που επρόκειτο να
κάνω;
Πόλεμος οικονομικών
συμφερόντων;
Κατασκοπεία
οικονομικού τραστ;
Βρε μπλέξιμο΄΄.
Και να δεις , ότι
πολύ πριν συμβεί τούτο το απίστευτο είχα κάποιους ενδοιασμούς .Λες το ένστικτό
μου , να με προειδοποιούσε για μια επικείμενη καταστροφή; Τότε δεν έδωσα
ιδιαίτερη σημασία . Κακώς . Γιατί να, τώρα πού φτάσαμε…΄΄
Ωραία. Μίρκα
ηρέμησε. Κάθισε αναπαυτικά στην πολυθρόνα και επανάκτησε τις ψυχικές σου
δυνάμεις αλλά και τις αντοχές. Η ζωή σου, δεν φαίνεται να απειλείται. Αυτό δεν
είναι το σημαντικότερο;
Τον δε τσαμπουκά σου
κλείδωσέ τον για λίγο στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου , γίνε καλόβολη και από
τη στάση σου αυτή περίμενε κάτι καλό να προκύψει.
Η Μίρκα, ηρέμησε
αρκούντως. Μα η περιέργειά της κτυπούσε πλέον κόκκινο , Μα και ποιος δεν
θα σκεφτόταν με παρόμοιο τρόπο; Ήταν
απόλυτα φυσικό.
Όμως εκείνο που
ύπουλα άρχισε να την πνίγει ήταν η κλεισούρα της στην πολυτελή φυλακή της .Ήταν
τύπος κλειστοφοβικός και μισούσε τα κλειστά παράθυρα τις βαριές κουρτίνες,
ήθελε αέρα και φως φυσικό, ενώ εκεί μέσα, μέρα μεσημέρι και το δωμάτιο
φωτίζονταν από κρυφούς φωτισμούς. Και ακριβώς λόγω της κλειστοφοβίας της δεν
ανεχόταν και το air condition στο σπίτι της .
Για τον εαυτό της δεν το άναβε ποτέ, μακάρι και να έσκαγε από τη ζέστη. Πόσω μάλλον εδώ μέσα και
υπό τέτοιες συνθήκες.
Την έπιασαν τα
γνωστά μουδιάσματα στα χέρια αρχικά, που επεκτάθηκαν σιγά σιγά στο σώμα της
όλο. Η κρίση της κλειστοφοβίας προ των πυλών . Τα χρειάστηκε.
Με φωνή που έτρεμε
φώναξε:
«Ανοίξτε μου ,
ανοίξτε μου . Δεν είμαι καλά». Και έκπληκτη βλέπει ν’ ανοίγει μια απίστευτα
μεγάλη πόρτα συρτή, που θαρρείς και έπιανε όλον τον τοίχο. Από το άνοιγμά της
βλέπει μπροστά της μια μεγάλη αίθουσα υπέροχα διακοσμημένη Το δωμάτιο που βρισκόταν
ήταν τρόπω τινά , η κατάληξη της τεράστιας αυτής αίθουσας.
Στην θέα του άπλετου
χώρου, σαν κάπως να ανακουφί στηκε . Το μεγάλωμα των οριζόντων της, τόνωσε το
ηθικό της και απώλεσε, προς στιγμήν έστω, την αίσθηση του περιορισμού της . Κάτι ήταν και αυτό…
Ίσως στην επόμενη
φωνή που θα έβαζε σε λίγο (!) ο άνετος χώρος να γινόταν ακόμη πιο άνετος. Το
Ευχήθηκε.
Συνειρμικά θυμήθηκε το αγαπημένο παραμύθι της
των παιδικών χρόνων ΄΄Η πεντάμορφη και το Τέρας΄΄. Κάπως έτσι θα αισθάνθηκε η
Πεντάμορφη σαν βρέθηκε σε μια παρόμοια αίθουσα χωρίς καμιά ανθρώπινη παρουσία
παρά μόνο μια φωνή, όπως συνέβη τώρα και με τη Μίρκα.
΄΄ Ώρες είναι να αρχίσουν να μου μιλούν και
μένα τα διάφορα αντικείμενα εδώ μέσα, όπως στο παραμύθι΄΄ σκέφτηκε, ανησυχώντας
ταυτόχρονα. ΄΄Και πού να΄ ναι και το ΤΈΡΑΣ. άραγε; Τη φωνή του την ακούσαμε,
όμως τον ίδιο;
Για κοίταξε κάτι
μυστήρια μεσημεριάτικα – μεσημέρι, κιόλας;- Βρε μήπως εγώ κοιμάμαι και βλέπω
ένα από κείνα τα όνειρα που γράφω και στα βιβλία μου;΄΄ Και κέρασε τον εαυτό
της μια χορταστική τσιμπιά που σίγουρα θα της άφηνε μελανιά. Πόνεσε. Άρα;
Ξύπνια δυστυχώς και αιχμάλωτη πολυτελούς φυλακής επτά αστέρων.
Πού να πάρει η ευχή
να πάρει.
«Τι θα γίνει
τελικά;» Ξαναφώναξε. «Θα κρατήσει για πολύ ακόμα το ανόητο τούτο μυστήριο;»
« Τι φωνάζετε έτσι κυρία μου; Τι τρόπος είναι
αυτός;» της απάντησε ένας άντρας που εμφανίστηκε μπροστά της . Από ποια πόρτα μπήκε;
Η κοπέλα ούτε που το κατάλαβε. Θαρρείς και τον γέννησε η αίθουσα ξαφνικά.
«Σας ενόχλησε ο τρόπος
μου ε; Ενώ ο δικός σας;Άψογος.!
Ακούστε . Άρχισα να
χάνω την παροιμιώδη ψυχραιμία και
υπομονή μου. Τι στο διάβολο θέλετε από μένα; Γιατί, ότι κάτι θέλετε, είναι
ηλίου φαεινότερο. Για να στήσετε όλη
τούτη την παράσταση
δεν το κάνατε επί ματαίω. Έτσι δεν λέει η λογική;»
«Κυρία μου ηρεμήστε
, Σας το ζητώ για πολλοστή φορά. Οι προθέσεις μου δεν είναι κακές . Εντάξει ,
θα σας εξηγήσω αμέσως.
Λοιπόν.:
Σήμερα , επρόκειτο
στο γραφείο σας να υπογραφεί μια σύμβαση έργου, το οποίο θα αναλαμβάνατε. .
Χωρίς να το υποπτεύεστε όμως θα μπαίνατε σε μία περιπέτεια από την οποία ίσως
να κινδύνευε και η ίδια σας η ζωή.
Όφειλα να σας
προστατεύσω… και …»
«Θέλετε να μου πείτε
και να πιστέψω δηλαδή, ότι είστε ένας πονόψυχος φύλακας άγγελος επειδή με γνωρίζατε (από πού , πώς, πότε) και
με συμπαθούσατε, να με σώσετε δια της απαγωγής μου. Αυτό μου λέτε, κύριε,
…κύριε;…..»
«Σωτηρίου….»
«Κύριε Σωτηρίου αυτό
μου λέτε;
Είχατε από κάποιον
πληροφορηθεί ότι είμαι καμιά εύπιστη επιχειρηματίας που θα πιστέψει αυτά τα
απίστευτα παραμύθια που ξεστομίζετε; Μα τι συμβαίνει σας παρακαλώ; Πέστε μου τα
πάντα χωρίς φιοριτούρες και χωρίς ΄΄ναι μεν αλλά΄΄. Πρέπει να ξέρω. »
«Πολύ καλά , Θα σας
πω.
ΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
ΥΠΟΓΡΑΦΑΤΕ ΜΕ ΤΟΝ κύριο ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΑΠΛΑ ΘΑ ΒΑΖΑΤΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΑΣ ΣΤΟ
ΣΥΜΒΌΛΑΙΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΣΑΣ.
Με το τέλος του
έργου που θα αναλαμβάνατε θα σηματοδοτούσατε και τη δική σας καταδίκη . Γιατί
πολύ απλά, κανείς άλλος δεν θα έπρεπε να ξέρει τι επετεύχθη μεταξύ σας . Που
σημαίνει σε απλά ελληνικά, ότι ναι μεν το έργο σας θα στεφόταν από επιτυχία
χάρις της δικής σας ευστροφίας, αλλά αυτό έπρεπε να το ξέρει ΜΟΝΟΝ αυτός».
«Και καλά. Εγώ ,
συνεργάτες ΔΕΝ ΕΧΩ; Μόνη μου θα διεκπεραίωνα ένα τέτοιο τεράστιο έργο;; Τι είναι
αυτά που μου λέτε; Εκτός από μένα που θα έβγαζε από τη μέση ο σκοτεινός αυτός
τύπος για να μείνει κρυφό το αποτέλεσμα του έργου μου, το ίδιο επρόκειτο να
συμβεί μήπως και με τους συνεργάτες μου;»
«Ακριβώς αυτό κυρία
μου . Δυστυχώς. Όπως ίσως καταλαβαίνετε , προφυλάσσοντας εσάς αυτομάτως προφύλαξα και εκείνους.»
«Είστε σαν να λέμε ο
φύλακας άγγελος των επαπειλούμενων επιχειρηματιών. Ο σωτήρας των ανύποπτων
διευθυντών γραφείων σαν το δικό μου. Αυτό είστε;»
«Όχι κυρία μου .
Είμαι απλά το αντίπαλο δέος του κυρίου Νικολάου Είμαι αυτός εναντίον του οποίου
θα έπρεπε να κινηθείτε ευθύς μόλις αναλαμβάνατε τη δουλειά, υπογρά φοντας και την
δική σας καταδίκη όπως κατ’ επανάληψη και μετ’ εμφάσεως σας τόνισα.
Άλλος τρόπος για να
σας αποτρέψω δυστυχώς δεν υπήρχε».
«Και τι σας κάνει να
πιστεύετε ότι τα λόγια που μου είπατε τώρα δα, αυτά τα απίστευτα λόγια σας θα
τα υιοθετήσω και θα κάνω αυτό που εσείς μου υποδεικνύετε ;Αν υποθέσουμε ότι ο κ
Νικολάου είναι το φρικτό ον που υπαινίσσεστε ποιος μου εγγυάται ότι ΕΣΕΙΣ δεν
είστε μια από τα ίδια, για να χρησιμοποιήσω μια αγοραία λαϊκή έκφραση. Μου το
εγγυάται αυτό κανείς;»
«Όχι , κανείς. Η
αλήθεια πάντως είναι ότι σήμερα τουλάχιστον, σας έσωσα από του χάρου τα δόντια
, για να χρησιμοποιήσω και εγώ μια λαϊκή
ρήση.
Και απόδειξη της ειλικρίνειας και του λόγου
μου που σας δίνω , είναι , ότι αμέσως μετά την κουβέντα που είχαμε (και αν το
θελήσετε μπορούμε να την συνεχίσουμε πλαταίνοντας τον ορίζοντά της), ότι σας
επιτρέπω να φύγετε από το σπίτι μου. Και τώρα αμέσως αν το επιθυμείτε. Ο σοφέρ
μου θα σας οδηγήσει στο σπίτι ή στο γραφείο σας».
«Θα αστειεύεστε
βέβαια . Φεύγω εγώ από δω τώρα, με τόσο πλημμελή ενημέρωση; Θα μου τα πείτε ΟΛΑ
και μετά ευχαρίστως να σας αδειάζω τη γωνιά που λένε.
ΟΛΑ ΟΜΩΣ…»
Και η Μίρκα βρέθηκε
να μιλάει σαν σε κοσμικό tet a tet με έναν μυστηριώδη ξένο, που κακά τα ψέματα ήταν και ένας γοητευτικός
πενηντάρης – όπως τον έκοβε- που την εξίταρε το μυστήριο που ήταν διάχυτο γύρω
του. . Αν μη τι άλλο ο άντρας αυτός είχε φαντασία σκηνοθέτη. Δες τι σκαρφίστηκε
να σκηνοθετήσει για να της κάνει γνωστές τις φοβίες, τις υποψίες του, ή και την
βεβαιότητά του ότι θα την έσωζε από μιαν επικείμενη καταστροφή.
Κα έτσι άρχισαν όλα
…….
Ήταν επόμενο.
Γοητευτική εκείνη
και ενδιαφέρουσα, όπως ακριβώς κι’ εκείνος, ελεύθεροι και οι δυο μετά από τους
αποτυχημένους τους γάμους, και ο έρωτας βρήκε κερκό πορτα χαλαρά αμπαρωμένη και
εισέβαλε αιφνίδια και απαιτητικά και μετέτρεψε τη ρουτίνα τους σε ένα
καλοκαιρινό όνειρο ….
Τόσο ξαφνικά….
Όσον αφορά τον κύριο
Νικολάου χωρίς το ΄ΤΕΡΑΣ΄΄ (όπως
αποκαλούσε η Μίρκα τον Σωτηρίου) να καταβάλει καμιά προσπάθεια , έκανε εμφανή
τα υποχθόνια σχέδιά του σε ένα παρόμοιο με της Μίρκας γραφείο , συνελήφθη και
γεμάτος λύσσα αλλά φυλακισμένος, αδυνατεί να βλάψει τίμιους πλην αφελείς
επιχειρηματίες πια. Ευτυχώς , γιατί στο χρηματιστήριο αξιών των ανθρώπων δεν υπάρχουν
και τόσα πολλά ΤΈΡΑΤΑ που η Μοίρα με το μαγικό ραβδί της να τα μεταλλάσει σε
απαλλαγμένους από μάγια , πρίγκιπες ιππότες που βοηθούν στην εξάλειψη αυτών των
καρκινωμάτων από το σώμα της κοινωνίας.
Α, τυχερή Μίρκα…
Το …’’ΤΕΡΑΣ’’ λοιπόν
και ο Νικολάου, υπήρξαν μια κάποια μακρινή εποχή φίλοι και συνέταιροι . Μεταξύ
τους όλα κυλούσαν ομαλά.
Όταν ξάφνου τον
Νικολάου τον κατέκτησε ο τζόγος, και σε χρόνο ρεκόρ τον μετάλλαξε σε έναν
αδίστακτο εκμεταλλευτή αθώων παραλήδων οι οποίοι δεν υποπτεύονταν τα υποχθόνια σχέδια
που μετήρχετο προς εξοικονόμηση χρημάτων για να τα εναποθέσει στα πόδια της
παντός είδους τζογαδαρίας . Από χαρτιά και μπαρμπούτι, μέχρι απίστευτα ποσά σε
ιππόδρομο και τυχερά παιχνίδια.
Πανάκριβο πάθος, που
για να το υπηρετήσει έκανε τις μύριες όσες παρανομίες, βρομιές και παλιανθρωπιές
, με τέτοια τέχνη όμως, που ούτε ο ίδιος ο Σωτηρίου ο κολλητός του τον είχε
πάρει χαμπάρι. Και βέβαια τον Σωτηρίου τον χρησιμοποιούσε σαν ασπίδα κατά των
οποιωνδήποτε τυχόν υποψιών , ήταν ο εγγυητής του, . η φερεγγυότητα του οποίου
ήταν γνωστή τοις πάσι.
Ο Νικολάου τις αρετές του φίλου του τις εκμεταλλεύτηκε καταλλήλως
και χρησιμοποιώντας το άσπιλο όνομά του αποσπούσε τεράστια ποσά υπό τύπον
δανείου με εγγυητή τον Σωτηρίου βεβαίως. Αν παρά την… σωτήρια ασπίδα του …Σωτηρίου
υποπτευόταν ότι κάποιος τον κοίταζε ερευνητικά , πολύ απλά δεν δίσταζε να τον
βγάζει από τη μέση.
Και εγκληματίας, που
λες, ο τζογαδόρος .
Τέτοια η πρόοδος και
η κατρακύλα.
Και ένα από αυτά τα
κόλπα σχεδίαζε να θέσει σε εφαρμογή με την κυρία Ζηρίδη. Και όπως είδαμε στο παρά
πέντε η περί ής ο λόγος κυρία σώθηκε, γιατί το ΄΄Τέρας΄΄ της, είχε μεταβληθεί
από κολλητός φίλος σε απηνή διώκτη του και προστάτη των υποψηφίων θυμάτων του.
Απορίας δε άξιον το πώς οι αρχές δεν τον είχαν στοχοποιή-σει.
Ίσως κινούμενοι από τον πρότερο έντιμο βίο
του και την φιλία του , πρώην και αυτή, με τον πιο τίμιο επιχειρηματία της Χώρας.
Και ύστερα σου λένε ΄΄πες μου το φίλο σου να σου πω ποιος
είσαι ΄΄ Είναι κάποιες παροιμίες όλως διόλου αψυχολόγητες!!! . Εκτός αν στηρίζονται
στον κανόνα μην υπολογίζοντας ότι οι
εξαιρέσεις πολλές φορές είναι περισσότερες….
Που μεταβάλλουν αρνάκια σε ύαινες
Περιστέρια σε γύπες.
Και ανθρώπους σε
κτήνη.
Να όμως που συντελούν και σε κάτι απίστευτο . Π.χ. η Μίρκα
από υποψήφιο θύμα βρέθηκε να είναι μια ερωτευμένη γυναίκα, που εκεί πάνω στο
μεστό καλοκαίρι της ζωής της συνάντησε τον έρωτα, με έναν τρόπο τελείως
ασυνήθιστο για κάποιαν σαν αυτή, που συμπτωματικά είναι και fan της
πρωτοτυπίας και του καλώς εννοούμενου απροόπτου.
Και :
΄΄ους ο Θεός συνέζευξε άνθρωπος μη χωριζέτω΄΄…
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου