ΠΟΙΗΣΗ - ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΠΑΡΔΕΛΗ, ΧΡΥΣΟΣ ΑΕΤΟΣ.

ΧΡΥΣΟΣ ΑΕΤΟΣ

Κι όλο γυρίζουν τα φτερά

κι όλο φεύγω

χωρίς να αφήνω σημάδια

σε έναν μακρινό χαιρετισμό

το βλέμμα ξοδεύω

στην ακτινοβολία

των στροβιλισμών

τον ουρανό σχεδιάζω

γύρω από το άστρο

του άπειρου την δίψα ταιριάζω

με το βέλος της αστρικής

σκόνης

το άγνωστο σημαδεύω

Όταν σμίγουν οι Ήλιοι

τον άνεμο λευτερώνω

την γη γυμνώνω

πλατιά φτερούγα

στις φλόγες του ουρανού

με τους νεανικούς

αντικατοπτρισμούς

και τον Ίλιγγο

σε δίχτυ χρυσό

το σκοτάδι και το  φως

παγιδεύω

Ανάμεσα  σε δυο γαλάζιες

σελίδες ,σμήνη πουλιών

άστρα δακρυσμένα

βασίλεια ξεχασμένα

εκεί

που σμίγουν οι ουρανοί

στου Θεού το βλέμμα

ίσκιος από ακροφτέρουγα

κυκλικοί ιριδισμοί

χρυσός αετός

σε ασύλληπτη ταχύτητα

περιπλάνησης ταξιδεύω

GOLDEN EANGLE

And turning around the wings
and I go away
without leaving scars
in a distant greeting
Looking spend
radiation
of turbulence
heaven design
around the star
the infinite thirst match
with the arrow of stellar
dust
the unknown scar

When you blend the Suns
leave free the wind
bare earth
broad wing
flames in the sky
with juvenile
reflections
and vertigo
  a net gold
darkness and light
entrap

Between two blue
pages, flocks of birds
Stars tears
forgotten realms
there

to join together the heavens
 in God look
 shadow of the wing tips
Cyclic Iridescences
 Golden Eagle
  at unimaginable speed
wandering travel