Ταξιδεύοντας Ιαπωνία
Διάβηκες και πάλι το κατώφλι μου
περήφανος σαμουράι πολεμιστής
ζωσμένος με το ξύλινο σπαθί
έργο των ικανών χεριών σου.
Άθελα στο πέρασμα σου
έσπειρες μια πρώιμη Άνοιξη -
πέταλα ροζ αμυγδαλιάς
στολίσανε τους λογισμούς μου.
Σιγοπίνοντας πράσινο τσάι
ξανάρχισα το σκάλισμα.
Γοργόνες, ψάρια και βυθούς
στο ξύλο από την θάλασσα.
Έφυγες νωρίς κυνηγημένος
από την παραμεθόριο γραμμή
μεταξύ ειρήνης και πόλεμου
ανάμεσα φιλίας κι έρωτα.
Άφησες πίσω σου το ξύλινο σφυρί
με την πληγωμένη μαργαρίτα
να μας θυμίζει πως τα λουλούδια
όπως και οι καρδιές μας θρυμματίζονται.
Κρίμα, δεν ήτανε γραμμένο,
τον καιρό της μείωσης – «σουν»
γκέισα να γίνω στις πιο κρυφές
ηδονές της εσωτερικής σου νόησης.
Την άλλη μέρα ξαμόλησα ελεύθερο
τον χαρταετό μου να πετάξει
και να χαθεί μακριά στο πέλαγος
αφιέρωμα στον φτερωτό θεό.
Τράβηξα μια κάρτα του ι τζινγκ
«σιέι» - απελευθέρωση.
Η βροχή διαλύει την ένταση
κάνοντας τα μπουμπούκια να ανθίσουν.
Τ.Β. 27.2.2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου