Η στεριά της αγάπης
Οι αναμνήσεις
μου σε αγαπούν·
σε καλούν σε
κάθε πρόχειρο θάνατο
γνώριμα και
ιδανικά.
Σφίγγουν το
λαιμό μου οι αλήθειες,
πνίγουν τα
οράματα, υποφέρουν τις σκέψεις.
Πλανάται η απελπισία, σε σωρό αντιφάσεων.
Δεν ειπώθηκαν,
ματαίως, τόσες μαζεμένες αλήθειες.
Δε λογάριασα,
ματαίως, τόσες μαζεμένες απογνώσεις.
Δεν
υπερπήδησα, ματαίως, τόσα σκουριασμένα
κιγκλιδώματα.
Με ομορφιά
έντυσα την ψυχή μου,
κι είχε
κατάλευκα σημάδια η αγάπη.
Έψαξα να βρω
μια στεριά κοντά σου να την κατοικήσω.
Την έβαψα με
την κιμωλία μου,
τη λαχτάρησαν
τα μάτια μου,
την αγκάλιασε
η ζωή μου.
Δεν άφησα να
την πάρει η βροχή, ούτε η καταιγίδα.
Δεν είναι
καλοκαίρι,
όμως ο ήλιος
λάμπει στη στεριά της αγάπης·
τον κρέμασα
εκεί για σένα που αγαπάς τους ήλιους.
Κι όμως, αυτή
ερήμωσε από φως.
Σε παρακαλώ,
μη τη λησμονήσεις
αφού η νύχτα
νυχτώνει και σήμερα!
Μαρία Βλάχου
Από την ποιητική συλλογή «Λίγα μέτρα πιο πέρα»,
Εκδ. Θεοδωρίδη (2015)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου