ΠΟΙΗΣΗ - ΛΕΝΑ ΜΑΥΡΟΥΔΗ ΜΟΥΛΙΟΥ, "ΧΩΡΙΣΜΟΣ".

«ΧΩΡΙΣΜΟΣ»

Φοβάμαι, φοβάμαι πολύ.

Οι άμυνές μου εξαφανίστηκαν.

Τελείως ευάλωτος. Περίεργο, 

εγώ, δεν είμαι εγώ. Τίποτα δεν μου θυμίζει

τον γνωστό μου εαυτό,

τον τρόπο του σκέπτεσθαι, του φέρεσθαι.

Αντιδράσεις παράξενες από επιδράσεις

συναισθηματικά αλλοπρόσαλλες.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολύ.

Δεν ελέγχω τον εαυτό μου,

παρ’ όλο που βλέπω ολοκάθαρα

τις αιτίες που τις προκαλούν…

Πλήρης υποχώρηση

Πλήρης παραδοχή της ήττας μου.

Ποιος; Εγώ;

Να παραδέχομαι σε στυλ απολογητικό

Την απόλυτη νίκη της άλλης πλευράς!

Πώς έγινε αυτό; Πώς το άφησα να γίνει;    

Ποια κερκόπορτα χαλαρά αμπαρωμένη άφησα;

Και η άλλη πλευρά; Ω, ναι.

Σε πλήρη αυτοέλεγχο συναισθημάτων

Καμιά υπέρβαση, καμιά τρελίτσα παραδοχής.

Κανένα απολύτως ξεπέρασμα των ορίων.

Όλα φυσιολογικότατα και αντιπαθέστατα,

Ο γνωστός εαυτός.

Το περίμενα; Ίσως όχι τελείως.

Βέβαια, η σειρά ήταν κάποτε

Τελείως διαφορετική,

Τα πάνω κάτω.

Οι ρόλοι άλλαξαν και μαζί τους άλλαξε η μαγεία, 

η γοητεία, ο ερωτισμός.

Δεν μου αρέσει, με απωθεί…

Άρχισε το ψάξιμο για άμυνες καινούργιες.

Δύσκολο μα όχι ακατόρθωτο.

Οι τερμίτες άρχισαν το τρύπημα

Του αδιαπέραστου τείχους…

Μα ίσως και να μην είναι πολύ αργά…

ΥΠΟΜΟΝΗ. Ίσως να υπάρχει ‘’σωτηρία’’.

Όμως τη θέλω;

Λένε ότι το σκοτάδι λίγο πριν το χάραμα

Είναι πυκνό, αδιαπέραστο

Απ’ ό, τι τη νύχτα όλη.

Στο σκοτάδι αυτό βρίσκομαι εγώ τώρα.

Και όμως το χάραμα δε θ’  αργήσει,

Πλησιάζει, το νιώθω, σχεδόν το αγγίζω.

Μπορεί  η κάθε στιγμή του σκοταδιού αυτού

Να ισοδυναμεί με ώρες ατελείωτες …

Κάθε ΣΤΙΓΜΗ και ΧΡΟΝΟΣ.

Μαθουσάλας πια έγινα…

Μόλις όμως χαράξει, τα σκοτάδια μου

Τρομοκρατημένα θ’ αρχίσουν να διαλύονται

Και όταν η αυγή φτάσει, δεν θα’ χει μείνει ίχνος

Από το έρεβος που σκέπαζε τη ζωή μου…

Ο  ΗΛΙΟΣ ΑΝΑΤΕΛΕΙ ΠΑΝΤΑ.