Αγάπη...
Σαν άγιο φως έρχεται πάντα η αγάπη
θαμπό... μα φτάνει το ξωκλήσι
να φωτίσει.
Στάλα δροσιάς σε στέρφα γη ή μονοπάτι
σπόρος που γίνεται λουλούδι και μοσχοβολάει
κι ανθίζει.
---*---
Νικάει το θάνατο, την πείνα, την ορφάνια,
μια τόση σπίθα που στο στήθος δεν χωράει!
Της γης του λασπωμένου νου την περηφάνεια,
κάνει συντρίμμια που εδώ και κει σκορπάει.
---*---
Κι άμε από κει στην πιο ηλιόλουστη κορφή
ξανανεβαίνει,
γίνεται ήλιος που κι ο ήλιος την ζηλεύει!
Βροχούλας είναι μυρουδιά σαν ξαποσταίνει,
δίχως να πάψει μια στιγμή να μας παιδεύει.
---*---
Και τυχεροί όσοι σταθήκανε σιμά της
κι ήπιαν νερό απ’ την πηγή της κι ωριμάσαν,
όσοι πλανευτήκαν από την ομορφιά της
και σαν Θεό ό,τι αγαπήσαν το δοξάσαν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου