ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΔΑΛΓΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ
Δάκρυα και σύννεφα μαλακώνουν τον θάνατο. Δεν αρκούν στους αργεντίνικους δρόμους και στα ξενοδοχεία . Λίγη νύχτα ρίχνει σπόρους στις αόρατες βιβλιοθήκες . Ψεύτικα δόντια ροκανίζουν τον χρόνο πλάι σε αξιολύπητες σκέψεις . Νοθεμένες επιστρέφουν , σκεπασμένες με αρώματα θαλασσών και πειρατικά τραγούδια , για να γίνουν λίγο υποφερτές… Γρήγορα έρχεται το τέλος για τον ποιητή : όπως φεύγουν οι οπτασίες απ΄ τα ινδιάνικα χωριά. Η μοίρα τού γνέφει απ΄ τις ρωγμές και τα λουλούδια. Πετούν οι χοιροφύλακες τα σκουριασμένα πέταλα στους νικημένους ιδαλγούς . Από παλιά πίστευαν ότι ο θάνατος ήταν : ένα αστέρι της Σεβίλλης σαν γυναίκα με ζεστά ματιά . Τώρα η Σαλώμη έρχεται να τους δικάσει , έχοντας το πάθος για αρχηγό ….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου