ΠΟΙΗΣΗ - ΑΝΝΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ, ΕΠΤΑ ΛΕΠΤΑ...

Επτά λεπτά ....

Επτά λεπτά

έως την τελευταία διαδρομή.

Τις τελευταίες σκέψεις σου

κοιτάς στον πίνακα ανακοινώσεων.

Ο θάνατός σου σε λίγο

θα γραφτεί εκεί

Με κόκκινα γράμματα …

ηλεκτρονικά

Επτά λεπτά.

Στην αποβάθρα τα μεσάνυχτα

βαραίνουν απειλητικά

και το ρολόι του σταθμού

με ακρίβεια υποδειγματική

να παρακολουθεί τους δείκτες του

να σέρνονται

πάνω στα επτά λεπτά.

Κι εσύ να στέκεσαι εκεί

έξω από την κόκκινη γραμμή

αυτή που τη λένε ασφαλείας

Το πλήθος δίπλα σου να μεγαλώνει

οι φωνές … τα βουητά.

«Να είναι άραγε σήμερα κάποια γιορτή;»

«πως έτυχε … γιατί τώρα ειδικά

γίνομαι θεατής αυτής της συγκυρίας;»

Επτά λεπτά να αναρωτιέσαι

κι ύστερα έγνοια καμιά.

Τα χέρια σου πως τρέμουν

τα μάτια σου υγρά.

Σε αυτά τα λίγα τα λεπτά

που σου απομένουν

περνάει όλη σου η ζωή εκεί μπροστά.

Τώρα οι ράγες αρχίζουν και στριγκλίζουν

πέρασαν τα επτά λεπτά.

Ο θάνατος φωνάζει

τα βήματά σου κρέμονται

σκουριασμένα, ξεχαρβαλωμένα καρφιά.

Κλείνεις τα μάτια και ετοιμάζεσαι

μα δίπλα σου σε απόσταση ασφαλείας

είναι δυο βλέμματα φωτός,

δυο χαμόγελα ζεστά.

Γυρίζεις και τα κοιτάζεις

τα μάτια τους σου χαμογελούνε

αθώα, παιδικά.

Ξέγνοιαστα στα χέρια τους κρατούνε

πολύχρωμα μπαλόνια

και λουλούδια πλουμιστά.

Χοροπηδούν και τρέχουν με ενθουσιασμό.

Ένα τραγούδι λένε, που σου φαίνεται γνωστό.

Τα επτά λεπτά δεν είναι πια εδώ

το τελευταίο δρομολόγιο πέρασε κι αυτό.

Στο χέρι σου ένα κόκκινο τριαντάφυλλο

έχεις ξεχάσει το κενό.

Στα χείλη σου χαμόγελο

αθώο, παιδικό.

Ο σταθμός θα κλείσει

βγαίνεις στη νύχτα έξω

με βήμα ζωηρό.

Μαζί σου η μελωδία από εκείνο

το τραγούδι, που τα παιδιά

με τα μπαλόνια σφύριζαν

και σου φάνηκε γνωστό.