ΠΟΙΗΣΗ - Νυχτερινό, ΜΥΡΙΑΝΘΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΠΑΠΑΟΝΗΣΙΦΟΡΟΥ

Νυχτερινό

Νερό

Ατόφιο κρύσταλλο η σταγόνα

Που διασπάται στο πρώτο φως του πρωινού.

Χάραξε η πέτρα

 το πρόσωπό της στη σιωπή

με κοφτερό λεπίδι.

Αγύρτης άνεμος πετροβολά τα στήθια της

Ύμνος ακάθιστος

Ανάκουστος

Ανάκρουστοι καιροί των λουλουδιών

Φωτιά κι η θάλασσα

Με πυροφάνι καίει τη σάρκα της

Νερό κι αλάτι στις πληγές της.

Σε σκιάζομαι ηδονή

Το ρούχο σου σκιάζομαι

Πυρακτωμένο σίδερο να με τυφλώνει

Σφράγισε η νύχτα

Τις φωλιές των αηδονιών

Κατάχαμα κοιμάται το φεγγάρι

Σώμα του έρωτα που απόκαμε.

Πέρασε η νύχτα βήμα -  βήμα τη σιωπή

Βουλιάζει ολόκληρη

 στην άμμο που γλιστρά

Μέσα από δάχτυλα χεριών.

Σκόνη

Ο πόνος στις παλάμες

Και τα σημάδια στις πατούσες

Τις γυμνές από στολίδια

Σκόνη

Μαρμαρωμένο χέρι το κλαδί

Μια άφωνη τρομπέτα

Σε στάση αναμονής

Φυλλοβολεί τον Αύγουστο

Στα χίλια δώματα του κράχτη που σιωπά

Στα μύρια κλειστά στόματα

Των άστρων

Σε σκιάζομαι σιωπή

Τον ήχο σου σκιάζομαι

Που στάλα -  στάλα με διαβρώνει

Μυριάνθη Παναγιώτου Παπαονησιφόρου

more...http://lifeandartmagazine.blogspot.com/search/label/%CE%A0%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7