Η Μαρία Α. Μίτλεττον σπούδασε κλασική φιλολογία, φιλοσοφία και αρχαίο ελληνικό δράμα και εργάζεται ως φιλόλογος σε σχολεία μέσης εκπαίδευσης.
Έχουν ήδη εκδοθεί η ποιητική της συλλογή «Γυναικών Λόγος, Το παράπονο της σφαγμένης ιέρειας» το 2016, και το θεατρικό «Η του Σωκράτους δίκη εν θεάτρω» σε συνεργασία με τη Χρίστια Μίτλεττον το 2017, έργο το οποίο ανέβηκε από τον Δικηγορικό Σύλλογο Πάφου. « Το πλοίο» είναι το τρίτο στη σειρά βιβλίο που εκδίδει και είναι θεατρικό.
Πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη συγγραφή θεατρικών βιβλίων;
Το θέατρο με συναρπάζει. Ανέκαθεν με συνέπαιρνε αυτό που συμβαίνει πάνω στη σκηνή: η δράση και, κυρίως, η λύση, η "κάθαρση", αυτή η αίσθηση της απόρριψης των αρνητικών συναισθημάτων στο τέλος, του να φεύγεις από το θέατρο καλύτερος και πιο "καθαρός", πιο προβληματισμένος, πιο ανθρώπινος. Σπούδασα αρχαίο ελληνικό δράμα αλλά στη ζωή μου έπαιξε καθοριστικό ρόλο ο Αισχύλος. Ο Αισχύλος με τους φόνους, τις δολοπλοκίες και τους αρχέγονους τρόπους απόδοσης της δικαιοσύνης και αντίληψης της θεατρικής επικοινωνίας. Αυτό ακριβώς πιστεύω ότι πρέπει να συμβαίνει στο θέατρο: η πραγματικότητα και η υπερβολή της ζωής, ένας καθρέφτης της ζωής μας είναι άλλωστε το θέατρο που μας οδηγεί σ' ένα λαβύρινθο και σε μια έξοδο, σε μια κάθαρση. Να φεύγεις δηλαδή δικαιωμένος και πιο έτοιμος για το πλάσιμο του κόσμου. Γι' αυτό αποφάσισα ν' ασχοληθώ με το θέατρο.
Τι είναι για εσάς η συγγραφή;
Η συγγραφή είναι ανάγκη και καθημερινότητα. Γράφω όπως μιλώ κι όπως ανασαίνω. Είναι τρόπος έκφρασης, ύπαρξης κι επικοινωνίας όχι κατ' ανάγκην με τους άλλους αλλά και με τον εαυτό μου.
Δυο λόγια για το τελευταίο σας βιβλίο το οποίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Ζωή και Τέχνη".
Το τελευταίο μου βιβλίο έχει ως θέμα το μεταναστευτικό. Όχι για να πάρω θέση υπέρ ή κατά των προσφύγων, υπέρ ή κατά των χωρών υποδοχής ή απόρριψής τους. Αλλά για να το θέσω ως αναπόφευκτο σκηνικό της ζωής μας (το πλοίο είναι σταθερό σκηνικό) που μας φέρνει αντιμέτωπους με έννοιες υποτίθεται δεδομένες κι αναλυμένες, τις έννοιες της πατρίδας, των ορίων, του εγώ, του άλλου, του ανήκειν, του ανθρώπου. Το πλοίο είναι ένα πρόβλημα (αφού προβάλλεται) που βρίσκεται στο προσκήνιο (σκηνή) της Ευρώπης. Δεν γίνεται να μην ασχοληθείς με αυτό. Το πλοίο υπήρχε πάντα. Είτε είναι εκείνο που μετέφερε τις Ικέτιδες του Αισχύλου είτε είναι ένα φουσκωτό που αράζει σε μιαν ακτή της Δύσης. Το πλοίο αλλάζει τη ζωή μας. Και στο τέλος συμβολικά καίγεται πάνω σ' αυτή τη σκηνή όπου ταξιδεύει. Τη φωτιά στη σκηνή τη δανείζομαι από τον Αριστοφάνη.
Στην εποχή μας ένας συγγραφέας μπορεί να αποτελέσει πρότυπο για τους νέους;
Δεν μπορώ να το γνωρίζω. Υποθέτω ότι τουλάχιστον τα παιδιά μου, οι μαθητές μου, μπορούν, αφού αγαπώ τη λογοτεχνία, να επηρεαστούν και να τη δουν με κάπως διαφορετικό μάτι. Το σίγουρο είναι πως ένας συγγραφέας δεν γράφει για ν' αποτελέσει πρότυπο και ότι για μένα αυτό λειτουργεί μάλλον αντίστροφα: οι μαθητές μου γίνονται πρότυπο και πηγή έμπνευσης για μένα.
Σκέψεις για το επόμενο σας βιβλίο;
Το επόμενο βιβλίο γράφεται και είναι νουβέλα. Αποκτά σώμα, έχει ψυχή και φέρει τίτλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου